ԱՍՏՎԱԾ ԱՌԱՋ....ՇԱՏ ՉՀՐՃՎԵՔ...

 Ես չեմ կարող իմ իսկ սրտին ստիպել չհեկեկալ, ցասում չապրել....

Երբ նայում եմ որոշ մարդկանց տհաս ու ապիկար, կեղծիք սիրող բութ դեմքերին,

Որոնք կարան ուրախանան քո իսկ մահով։ 

Ես չեմ կարում լոկ հասկանալ թե ինչի են որոշ մարդիկ այսքան շատ չար և լի ձութե հոգիներով...

Գոյի պայքար անցած իմ իսկ սիրտը չի հասկանում հենց այն մարդկանց 

Որոնք ցեխոտ իրենց հոգիներով, 

Ցեխ են շփում ուրիշների վրա էնպես, 

Որոնց կյանքի ուղին անցնել ապիկար են,

Եվ փոխարեն հենց այդ ուժեղ մարդկանց, ցեխապտույտ իրենց մարմիններով կգլորվեն մինչև անգամ մահվան մահիճ։

Իրենք ցեխոտ, արարքներով ցեխակծիկ, բայց պահում են իրենց կարծես ներոնից են նրանք օծվել հենց նոր։

Թույլ տվեք եւ չգիտակցել առկա համայն գորշությունը, 

Ես երբեմն չեմ պատկանում էս աշխարհին, 

Ես երբեմն մտքով ստեղ չեմ

Ծնված օրից հոգիս հաշտ չէ չարիքի հետ, 

Նա այլևս շատ է հոգնել քիչ մարդկանց մեջ մեծ թիվ կազմող ծպտյալ տականքներից, շատ ոխակալ ու դժնդակ գեհենածին վաստակներից…

Աստված առաջ շատ չհրճվեք….

Հեղինակ` ՍԶԱՐ 

Զարուհի Սխտորյան 

ՏԽՐՈՒԹՅՈՒՆ

Մի ծերունու հարցրեցին. <<Հայրիկ, ի՞նչ է տխրությունը։>>

«Տխուր լինել նշանակում է անընդհատ մտածել քո մասին», - հակիրճ պատասխանեց ծերունին:

ՍԵՐԸ ԵՎ ԲԱԺԱՆՈՒՄԸ

Դաշտի եզրին կանգնած էին Սերը և Բաժանումը ու հիանում էին երիտասարդ զույգով։ Բաժանումն ասաց Սիրուն,- <<Արի պայման կապենք, որ ես նրանց կբաժանեմ>>։

«Սպասիր, թույլ տուր նրանց մոտենամ միայն մեկ անգամ, իսկ հետո դու կարող ես մոտենալ նրանց այնքան շատ, որքան ցանկանում ես, և այդժամ մենք կտեսնենք, թե արդյոք դու կարող ես նրանց բաժանել», -ասաց Սերը և Բաժանումը համաձայնվեց:

Սերը մոտեցավ երիտասարդ զույգին, հպվեց նրանց, նայեց նրանց աչքերի մեջ և տեսավ, թե ինչպես մի կայծ առաջացավ նրանց միջև...

<<Հիմա քո հերթն է>>, - ասաց Սերը և հեռացավ։

<<Ոչ, ես հիմա ոչինչ չեմ կարող անել, հիմա նրանց սրտերը լցված են սիրով, ես հետո կգամ նրանց մոտ>>, - պատասխանեց Բաժանումը։

Անցավ ժամանակ։ Բաժանումը մտավ տուն և տեսավ երիտասարդ մորը երեխան գրկում: Բաժանումը հույս ուներ, որ Սերն արդեն անցել է, այդ իսկ պատճառով էլ մտավ նրանց տուն։ Բայց երբ նայեց նրանց աչքերի մեջ տեսավ Երախտագիտություն: Բաժանումը շրջվեց և ասաց. «Ես հետո կգամ նրանց մոտ»:

Անցավ ժամանակ, Բաժանումը նորից հայտնվեց նրանց տանը։ Այդտեղ աղմուկ էին երեխաները, աշխատանքից տուն վերադարձավ հոգնած ամուսինը, իսկ մինչ այդ կինը հանգստացրեց իր երեխաներին։ Բաժանումը հույս ուներ, որ այդժամ ինքն անպայման կկարողանա բաժանել նրանց, չէ՞ որ այդ ընթացքում և՛ սերը, և՛ Երախտագիտությունը վաղուց պետք է անհետանային նրանց սրտերից: Բայց, նայելով նրանց աչքերի մեջ, նա տեսավ Հարգանք և Փոխըմբռնում: <<Ես ավելի ուշ կվերադառնամ>>, - ասաց Բաժանումը և դուրս եկավ:

Ժամանակը նորից անցավ։ Բաժանումը նորից նրանց տուն եկավ։ Նա նայում էր երեխաներին, որոնք արդեն մեծացել էին, ալեհեր հայրը երեխաներին ինչ-որ բան էր բացատրում, իսկ կինը խոհանոցում ինչ-որ բան էր պատրաստում։ Բաժանումը նայեց նրանց աչքերի մեջ և հիասթափված հառաչեց, քանի որ նա տեսավ այնտեղ Վստահություն: <<Ես հետո կգամ>>, -ասաց Բաժանումն ու դուրս եկավ:

Որոշ ժամանակ անց Բաժանումը նորից ներս մտավ նրանց տուն, նայեց ու տեսավ, որ այնտեղ թոռնիկներն էին վազում, իսկ բուխարու մոտ տխուր նստած էր մի ծեր կին։ Բաժանումը նայեց և մտորեց. <<Ահա և իմ ժամանակը եկավ>>: Նա ուզեց նայել ծեր կնոջ աչքերի մեջ, բայց վերջինս վեր կացավ ու դուրս եկավ տնից։ Նրան հետևեց Բաժանումը։ Շուտով ծեր կինն եկավ գերեզմանատուն և նստեց գերեզմանի մոտ։ Դա նրա ամուսնու գերեզմանն էր։

<<Կարծես ուշացա,- մտածեց Բաժանումը,- ժամանակն իմ փոխարեն իմ գործն արեց>>: Եվ Բաժանումը նայեց պառավի արցունքոտ աչքերին։ Եվ նրանց մեջ նա տեսավ միայն Սիրո, Երախտագիտության, Հարգանքի, Փոխըմբռնման և Վստահության հիշողություններ․․․

ԶՐՈՒՅՑ ԱՍՏԾՈ ՀԵՏ

<<Աստված, խոսիր ինձ հետ>>, - շշնջաց մարդը։

Եվ մարգագետնի խոտերը սկսեցին երգել: Բայց մարդը չլսեց։

<<Տեր Աստված, խոսիր ինձ հետ>>, - այս անգամ բղավեց մարդը։

Այդժամ որոտն ու կայծակը անցան երկնքի միջով։ Բայց մարդը չլսեց։ Նա նայեց իր շուրջը և ասաց․ <<Աստված, թույլ տուր տեսնել քեզ>>։

Եվ այդժամ աստղերը փայլեցին: Բայց մարդը դա ևս չտեսավ։ Նա նորից բղավեց. <<Աստված, ինձ ցույց տուր մի գեղեցիկ տեսարան>>:

Եվ գարունը նոր կյանք տվեց։ Բայց մարդը նույնիսկ դա չնկատեց, դրա փոխարեն հուսահատ լաց եղավ ու բացականչեց.<<Հպվի՛ր ինձ, Տե՛ր, և թույլ տուր ինձ իմանալ, որ դու այստեղ ես»։

Եվ դրանից հետո Աստված իջավ և դիպավ այդ մարդուն։ Բայց մարդն ուսին կանգնած թիթեռը հեռու քշեց և հեռացավ։

ՄՏԱԾԵԼԱԿԵՐՊ

Մի ծեր կին անընդհատ լաց էր լինում։ Նրա ավագ դուստրն ամուսնացել էր հովանոցներ վաճառող առևտրականի հետ, իսկ կրտսերը՝ արիշտայի վաճառականի հետ։

Երբ ծեր կինը տեսնում էր, որ հաճելի եղանակ է և արևոտ է, լաց էր լինում ու մտածում. «Սարսափելի է: Եղանակն այնքան լավն է, որ ոչ ոք իմ աղջկա խանութից հովանոց չի գնի։

 Ի՞նչ անել»:

Եթե եղանակը վատանում էր և անձրև էր գալիս, ծեր կինը նորից լաց էր լինում, իսկ այս անգամ կրտսեր աղջկա համար. <<Եթե արիշտան արևի տակ չչորանա, կրտսեր աղջիկս այն չի կարող վաճառել, ի՞նչ անել>>։

Եվ այսպես, նա ամեն օր ցանկացած եղանակի սգի մեջ էր կամ ավագ, կամ կրտսեր դստրերի համար։ Մի անգամ նա հանդիպեց մի վանականի, ով խղճաց ծեր կնոջը և հետաքրքրվեց, թե ինչու է նա այդքան վշտացած լաց լինում: Կինը իր բոլոր վիշտերը փոխանցեց նրան, բայց վանականը միայն ժպտաց և ասաց. <<Դուք պարզապես փոխեք ձեր մտածելակերպը, քանի որ եղանակը ոչ մի կերպ չեք կարող փոխել։ երբ արևը շողում է, մի մտածեք ձեր ավագ դստեր հովանոցների մասին, այլ խորհեք ձեր կրտսեր դստեր լապշայի մասին, թե ինչպես արևի շնորհիվ ձեր կրտսեր աղջկա լապշան լավ կչորանա, և առևտուրը հաջող կընթանա։ Երբ անձրև է գալիս, մտածեք ավագ դստեր հովանոցների մասին, ասելով, թե ինչ լավ է, որ անձրև է գալիս, դստերս հովանոցները հավանաբար լավ կվաճառվեն»։

Ծեր կինը շատ ուրախացավ խորհրդից, շնորհակալություն հայտնեց վանականին և սկսեց գործել՝ համաձայն դրա: Այդ ժամանակվանից ի վեր նա այլևս լաց չէր լինում, այլ ամբողջ ժամանակ ուրախանում էր իր դուստրերի համար, ինչի շնորհիվ կյանքի ուրախությունները շատանում էին և իր, և իր դստրերի մոտ, որոնք նախկինում ոչ մի կերպ չէին կարողանում մխիթարել իրենց խեղճ մորը։

Բարոյախրատականը

Եթե չես կարողանում փոխել հանգամանքները, փոխիր քո վերաբերմունքը դրանց նկատմամբ: Պետք է միայն իրերին այլ տեսանկյունից նայել, և կյանքն այլ ուղղությամբ կընթանա:

ԱՆԴՐԱԴԱՐՁՈՒՄ

Մի օր մթնշաղին մի գյուղացի նստել էր իր աղքատ տան շեմին ու վայելում էր զովությունը։ Կողքին գյուղ տանող ճանապարհ կար։ Ճանապարհով անցավ մի մարդ, ով տեսնելով ծերունուն, մտածեց. <<Այս մարդը ծույլ է, չի աշխատում և ամբողջ օրը նստած է իր տան շեմին>>։

Քիչ անց հայտնվեց մեկ այլ ճանապարհորդ և մտածեց. <<Այս մարդը Դոն Ժուանն է։ Նա նստած է այստեղ, որպեսզի նայի անցնող աղջիկներին, միգուցե և նյարդայնացնում է նրանց>>։

Վերջում էլ անցավ գյուղ գնացող անտառապահը ու մտածեց. <<Այս մարդը տանջվող մարդ է, ամբողջ օրը քրտնաջան աշխատել է, հիմա էլ իր արժանի հանգիստն է վայելում>>։

... Իրականում մենք շատ բան չենք կարող իմանալ իր տան շեմին նստած գյուղացու մասին։ Ընդհակառակը, գյուղ մտած երեք ճամփորդների մասին շատ բան կարող ենք ասել․ առաջինը ծույլ էր, երկրորդը կնամոլ էր, երրորդը՝ ժրաջան աշխատող մարդ։

Այն ամենը, ինչ ասում եք, խոսում է ձեր մասին. հատկապես, երբ խոսում եք ուրիշներից:

Անդրադարձումը պաշտպանական մեխանիզմ է, որի դեպքում մարդը արտաքին աշխարհը ընկալում է՝ համաձայն իր ներաշխարհի: