Մի անգամ ուսուցիչն ու աշակերտն անցնում էին գյուղական ճանապարհով: Տեսնում են իրենց դիմացից եկող, ամբողջովին դյուրագրգիռ վիճակում գտնվող մի մարդու, որը գրեթե հուզված հայհոյում էր։
<<Ի՞նչ է պատահել, բարեկամ>>, - հարցնում է ուսուցիչը։
<<Ինչ-որ սրիկա ինձ ուղղակի վերջին խոսքերով վիրավորեց և առանց որևէ հիմնավոր պատճառի։ Ես Ի՞նչ էի արել իրեն>>,- պատասխանեց անցորդը։
«Նա չէր կարող քեզ վիրավորել», - պատասխանեց ուսուցիչը:
<<Ինչպե՞ս չէր կարող, եթե վիրավորեց>>,-զարմացավ անցորդը․ <<Դուք նույնիսկ չեք ճանաչում նրան, և առաջին անգամ եք տեսնում ինձ: Ինչպե՞ս կարող եք ձեր ասածը հիմնավորել:
Ուսուցիչը մի կողմ անցավ, ինչ-որ պահ նայեց գետնին, հետո կռացավ, ինչ-որ բան վերցրեց ու բարձրացրեց ու մոտեցավ անցորդին, բռունցքը փակ ձեռքն առաջ պարզեց և ասաց․ <<Վերցրեք, սա Ձեզ անպայման կօգնի>>։
Վերջինս ինքնաբերաբար մեկնեց ձեռքը, վերցրեց առաջարկվող առարկան, բայց տեսնելով, որ դա բզեզ է, վախեցավ ու դեն նետեց միջատին։
<<Սա ինչ է նշանակում>>, - վրդովվեց անցորդը։
«Կներեք, բարեկամ, ես չէի ուզում Ձեզ վախեցնել: Բայց իմ աշակերտը հաստատ ունի այն, ինչ Ձեզ հարկավոր է>>, ասաց ուսուցիչը։
Եվ դառնալով դեպի աշակերտը՝ ասաց. «տուր այս արժանի պարոնին այն, ինչ մենք գտել ենք, երբ հանգստանում էինք այգում>>։
<<Ի՞նչ է դա>>, հարցրեց անցորդը․ <<եթե այլ տհաճ բան պետք է առաջարկեք, ես չեմ վերցնի>>:
Աշակերտը արձակեց ուսապարկը և հանեց մի խնձոր։ Անցորդը տարակուսելով նայեց գեղեցիկ ու հյութեղ մրգին ու համոզվելով, որ ոչ մի տհաճ անակնկալ չի սպասվում, շնորհակալություն հայտնեց, բայց չվերցրեց։
<<Ինչո՞ւ չեք վերցնում, իսկ բզեզը վերցրեցիք>>, - հետաքրքրվեց Ուսուցիչը:
<<Բզեզը մեխանիկորեն վերցրեցի, ի վերջո չգիտեի, թե ինչ եք տալու ինձ։ Իսկ խնձորն ինձ պարզապես պետք չէ>>, - պատասխանեց անցորդը։
<<Կյանքում էլ է այդպես. հաճախ մենք առանց վարանելու ընդունում ենք այն, ինչ մեզ պետք չէ և նույնիսկ տհաճ է, նույնը և՝ վիրավորանքի դեպքում։ Դրա համար էլ ես ասացի, որ այդ մարդը չէր կարող Ձեզ վիրավորել՝ առանց Ձեր իսկ միջնորդության՝ վիրավորանքի ընդունման։
No comments:
Post a Comment