Դժգույն ու գունատ դեմքերից ես շատ եմ վհատվել։
Ծածուկ հետևում պահվող սրերից ես կարկամել եմ,
Ինձ հասած ցավոտ, արյունոտ վերքերից ես <<դառնացել>> եմ։
<<Դառնացել>> եմ այքան որ ոչ մի դառը խոսք չեմ ուզում ասել ես ոչ մի մարդու,
Չեմ ուզում դատել ու արդարացնել էլ ոչ մի արարք,
Ինձ համար մեկ է թե ոնց են շարժվում սրտների մեջ դող,
Ավաղ ես արդեն շատ ծերացել եմ..;
Ամեն տեղ կան մարդիկ, որոնք տարբեր են,
Մեկը շատ անկեղծ մյուսը դերասան,
Ինքնությունները գունագեղ կտավի տարբեր գույներ են ..;
Մարդիկ կան ապրում են հենց մարդ, մարդիկ էլ կան զուտ գազաններ են…
Բայց կյանքը կարճ է ու շատ խոցելի,
Որ մարդկանց չափես ըստ իրենց դերի,
Պետք չէ բարձրանալ հարթակներ, բեմեր,
Պարզապես կյանքն է լոկ մեզ առաջնորդում մեկ գաղջ մեկ գույներով լի ցուցասրահներ,
Որոնց նայելով դասեր ենք քաղում և պարտադիր չէ մեր կարծիքն թողնենք մեր կյանքի մահվան գրամատյանում,
Քանի որ միշտ բարի մարդիկ մեր սիրտն են մտնում ու լույս են թողում, իսկ ոչ այնքանները քամու թևերի հարվածի ներքո անէանում եմ մեր կյանքի շեմից առանց որեւէ ակնհայտ հետքի …
հեղինակ` ՍԶԱՐ
Զարուհի Սխտորյան
No comments:
Post a Comment