Մի օր մի մարդ ընկավ նավաբեկության մեջ և ալիքները նրան հասցրեցին ամայի կղզի: Նա միակն էր, որ ողջ մնաց և շարունակ աղոթում էր, որպեսզի Աստված փրկի իրեն: Ամեն օր նա հորիզոնին նայում էր այն մեծ հույսով, որ որևէ նավ կհայտնվի և կօգնի։
Վերջապես որոշում կայացրեց իր համար մի փոքր նավակ կառուցել տախտակներից, որոնք ափ էին հասել նավաբեկությունից հետո։ Բայց մի օր ուտելիք փնտրելուց հետո երբ վերադարձավ ափ, տեսավ, որ իր նավակը բռնկվել է, և ծուխը երկինք է հասնում։
Ամենավատն այն էր, որ իր նավակի հետ մոխիր դարձան նաև իր մնացած իրերը։ Մարդն այլևս չկարողացավ զսպել իր հուսահատությունն ու զայրույթն ու աղիողորմ լաց լինելով բղավեց. <<Աստված իմ, ինչպե՞ս կարողացար ինձ հետ այդպես վարվել։
Սակայն հաջորդ առավոտյան նա արթնացավ նավի շչակի ձայնից։ Նավը շարժվեց դեպի կղզի՝ մարդուն փրկելու համար։
<<Ինչպե՞ս իմացաք, որ ես այստեղ եմ>>, - հարցրեց մարդը նավաստիներին։
«Մենք ծխի ազդանշան տեսանք»,- պատասխանեցին նրանք։
No comments:
Post a Comment