Մի ծեր հնդկացի եկավ բանկ և 500 դոլլար վարկ խնդրեց։ Բանկի աշխատողը սկսեց պատրաստել փաստաթղթերը։
<<Ի՞նչ եք պատրաստվում անել այդ գումարով>>,- հարցրեց վերջինս հնդկացուն։
<<Ես գնալու եմ քաղաք՝ վաճառելու իմ պատրաստած զարդերը>>,- պատասխանեց հնդկացին։
<<Որպես գրավ Ի՞նչ կառաջարկեք>>,- հարցրեց աշխատակիցը։
<<Ես չգիտեմ, թե որն է գրավը>>, - պատասխանեց հնդկացին։
<<Դե, գրավը մի բան է, որն արժեք ունի և կարող է ծածկել Ձեր վարկի գումարը: Դուք ունե՞ք մեքենա>>,- հարցրեց աշխատակիցը։
<<Այո ունեմ․ 1949թ․ արտադրության բեռնատար է>>, - պատասխանեց հնդկացին։
<<Դա որպես գրավ չի կարող դիտվել, իսկ դուք անասուններ ունե՞ք>>, - հարցրեց աշխատակիցը։
<<Այո, ես ձի ունեմ>>,- պատասխանեց հնդկացին:
<<Քանի՞ տարեկան է Ձեր ձին>>, - հարցրեց բանկի աշխատակիցը։
<<Չեմ կարող ասել, քանի որ ձին այլևս ատամներ չունի>>, - պատասխանեց հնդկացին։
Ի վերջո, հնդկացին վարկը ստացավ և նրան տվեցին 500 դոլլար։
Մի քանի շաբաթ անց հնդկացին նորից եկավ բանկ, հանեց իր փողերի մեծ կապոցը։ Նա հաշվեց բանկին տրվելիք գումարը, իսկ մնացածը թաքցրեց:
<<Ի՞նչ եք պատրաստվում անել մնացած գումարի հետ>>, - հարցրեց բանկի նույն աշխատակիցը։
<< Այն իմ հյուղակում կպահեմ>>, - պատասխանեց հնդկացին։
<< Դուք կարող եք մեր բանկում ավանդ դնել>>, - ասաց աշխատակիցը:
<<Ես չգիտեմ, թե ինչ է ավանդը,— պատասխանեց հնդկացին։
<<Դե, Ձեր փողը տալիս եք բանկին, բանկը հոգում է տանում դրա մասին, իսկ երբ փող է պետք, կարող եք ետ վերցնել>>, - բացատրեց աշխատակիցը:
Ծեր հնդկացին մտածեց և ժպիտը դեմքին հարցրեց. <<Իսկ բանկն ինձ գրավ տալու որևէ բան ունի՞>>:
No comments:
Post a Comment