- Ասա ինձ, ուսուցիչ, ինչո՞ւ էին բոլոր մեծ ուսուցիչները խոսում չարախոսելու մասին: Արդյո՞ք դա իսկապես այդքան կարևոր է և ինչու՞,- մի օր հարցրեց աշակերտն ուսուցչին։
Ուսուցիչը, ինչպես միշտ չպատասխանեց աշակերտի հարցին, փոխարենը աշակերտին տվեց մի փուչիկ, որի ստորին հատվածում ցեխ էր լցված, և խնդրեց փչել այն և պայթեցնել:
Աշակերտը սկսեց փչել փուչիկը։
-Ի՞նչ ես տեսնում հիմա, - հարցրեց ուսուցիչը։
- Ես տեսնում եմ Ձեզ և փուչիկը, - պատասխանեց աշակերտը:
- Մի քիչ էլ փչիր, - կարգադրեց Ուսուցիչը:
Աշակերտը մի քանի անգամ փչեց և փուչիկը մեծացավ:
-Ի՞նչ ես տեսնում հիմա, - հարցրեց ուսուցիչը։
- Ես ձեզ դժվարությամբ եմ տեսնում, ես հիմնականում տեսնում եմ միայն փուչիկը, որի պատերի երկայնքով ցեխ է տարածվում, - պատասխանեց աշակերտը:
-Էլ ավելի ուժեղ փչիր, - կրկին կարգադրեց ուսուցիչը:
Այն բանից հետո, երբ փուչիկն ավելի մեծացավ, ուսուցիչը նորից հարցրեց․
- Ւսկ հիմա ի՞նչ ես տեսնում։
- Ուղղակի ցեխոտ փուչիկ և ուրիշ ոչինչ, - պատասխանեց աշակերտը։
- Ավելի շատ փչիր,- ասաց ուսուցիչը և ավելի հեռու կանգնեց:
Այս անգամ աշակերտը ավելի ջանասիրաբար փչեց։ Բայց փուչիկն այլևս չկարողացավ մեծանալ և այն պայթեց՝ ցեխ շպրտելով բոլոր ուղղություններով։ Աշակերտն ապշած նայեց իրեն․ ամբողջությամբ ցեխով էր պատված։
- Դա հենց այն է, ինչ տեղի է ունենում, երբ կենտրոնանում ես այլ մարդկանց նկատմամբ չարախոսելու վրա: Չարախոսելով դու դադարում ես տեսնել մարդուն, այլ տեսնում ես միայն քո անբարյացակամ պղտոր մտքերն ու զգացմունքները, որոնք կարող են ցանկացած պահի պայթել և կեղտոտել ոչ միայն քեզ, այլև քո շրջապատը, եթե, իհարկե չդադարես բարձրաձայնել քո կեղտոտ պատկերացումները ուրիշների մասին»,- ասաց ուսուցիչը և հեռացավ՝ աշակերտին մենակ թողնելով իր մտքերի հետ:
No comments:
Post a Comment