Ո՞ՐՆ Է ԱՄԵՆԱՈՒԺԵՂԸ

Մինչ լուսաբացը Շապուր թագավորն, անկողնում պառկած, լսեց իր պահակախմբի անդամների ձայները, որոնք վիճում էին իրար մեջ։


- Աշխարհում ամենաուժեղն իմ թագավորն է,- ասաց նրանցից մեկը։

- Աշխարհում ամենաուժեղը գինին է, - ասաց մյուսը։

- Աշխարհում ամենաուժեղը կինն է, - ասաց երրորդը։


Առավոտյան թագավորը կանչեց իր նախարարներին և հարցրեց, թե որն է աշխարհում ամենաուժեղը՝ թագավորը, գինին, թե կինը: Մինչ վերջիններս կպատասխանեին թագավորը մտորեց. «Թագավորը երբեմն կորցնում է իշխանությունը, գինու ուժը տևում է ընդամենը մի քանի ժամ, իսկ կինը... Սողոմոն Իմաստունից, զորեղ Սամսոնից և Դավթից ավելի ուժեղ մարդ չկար, բայց երեքի վրա էլ կարողացան ներգործել միայն կանայք>>։

ՄԵԾԱԳՈՒՅՆ ԻՄԱՍՏՆՈՒԹՅՈՒՆԸ

Մի գիշեր այն գավառում, որտեղ գտնվում էր վանքը, առատ ձյուն տեղաց։ Առավոտյան աշակերտները, մինչև գոտկատեղը հասնող ձյան միջով անցնելով, հավաքվեցին մեդիտացիայի սրահում։ Ուսուցիչը հարցրեց հավաքվածներին.

- Ասացե՛ք, հիմա ի՞նչ անենք:

- Մենք պետք է աղոթենք, որ եղանակը տաքանա,- ասաց առաջին աշակերտը:

- Պետք է սպասենք միչև ձյունը կհալվի և կգնա իր ճանապարհով, - ասաց երկրորդը։


- Ճշմարտությունն իմացողի համար ինչ կարևոր է շուրջ բոլորը ձյուն է, թե՝ ոչ, - ասաց երրորդը։

- Հիմա լսեք, թե ինչ կասեմ ձեզ, - ասաց ուսուցիչը։

Աշակերտները պատրաստվեցին լսելու մեծագույն իմաստնությունը:

Ուսուցիչը նայեց շուրջը, հառաչեց և ասաց.

- Ձեռքներդ առեք բահերը, գնացինք։

Բարոյախրատականը՝

Մի մոռացեք, որ միակ բանը, որն իրականում աշխատում է, գործողությունն է:

ՍՈՒՐՃԻ ԲԱԺԱԿՆԵՐԸ

Հեղինակավոր համալսարանի մի խումբ շրջանավարտներ, հաջողակ, հիանալի կարիերա ունենալով, այցելեցին իրենց դասախոսին։ Այցի ընթացքում սկսեցին զրուցել աշխատանքի շուրջ. շրջանավարտները դժգոհեցին բազմաթիվ դժվարություններից և առաջ եկած խնդիրներից։ Իր հյուրերին սուրճ առաջարկելով՝ դասախոսը գնաց խոհանոց և վերադարձավ սրճամանով և տարբեր ճենապակյա, ապակե, պլաստմասե, բյուրեղյա բաժակներով: Դրանցից մի քանիսը հասարակ էին, մյուսները՝ թանկարժեք։




Երբ շրջանավարտները վերցրեցին բաժակները, դասախոսն ասաց.

-Ուշադրություն դարձրեք այն բանի վրա, որ միայն թանկարժեք բաժակներն ընտրեցիք, իսկ հասարակները մնացին։ Թեև սովորական է, որ դուք ցանկանում եք միայն լավագույնը ձեզ համար, բայց դա հենց ձեր խնդիրների և սթրեսի աղբյուրն է։ Հասկացեք, որ բաժակը սուրճի համը չի փոխում և այն ավելի լավը չի դառնում: Այն պարզապես ավելի թանկ է, բայց երբեմն նույնիսկ թաքցնում է, թե ինչ ենք խմում։ Իրականում, այն ամենը, ինչ ուզում էիք, միայն սուրճն էր, ոչ թե բաժակը: Բայց դուք միտումնավոր ընտրեցիր լավագույն բաժակները, իսկ հետո զննեցիք, թե ով ինչ բաժակ է վերցրել։ Հասկացեք, որ կյանքը սուրճն է, իսկ աշխատանքը, փողը, պաշտոնն ու հասարակությունը՝ բաժակները։ Դրանք պարզապես գործիքներ են կյանքը պահպանելու և ընտանիքը պահելու համար: Մեր ունեցած բաժակի տեսակը չի որոշում կամ չի փոխում մեր կյանքի որակը: Երբեմն, կենտրոնանալով միայն բաժակի վրա, մոռանում ենք վայելել հենց սուրճը։ Ամենաերջանիկ մարդիկ նրանք չեն, ովքեր ունեն ամենաշատը, այլ նրանք, ովքեր լավագույն կերպով են գործածում իրենց ունեցածը:

ԱՆՄՈՌԱՆԱԼԻ ՍԵՐ

Սովորական աշխատանքային առավոտ էր, երբ մոտ ութն անց կես մի ութանասուն տարեկան ծերունի ներս մտավ՝ բթամատից կարերը հանելու նպատակով: Ակնհայտ էր, որ նա շտապում էր և հուզմունքից մի փոքր դողացող ձայնով ասաց, որ առավոտյան ժամը 9-ին կարևոր գործ ունի։ Անհանգիստություն զգացի և խնդրեցի նրան նստել, քանի որ գիտեի, որ բժիշկները զբաղված են և կկարողանան նրան ընդունել միայն մեկ ժամից։ Նայելով, թե որքան թախիծ կար նրա աչքերում և թե որքան հաճախակի էր նայում ժամացույցի սլաքներին և հաշվի առնելով, որ հիվանդ չունեմ, որոշեցի ինքս զբաղվեմ նրա վերքով: Նրա մատը զննելուց հետո պարզվեց, որ վերքը լավացել է, և, բժիշկներից մեկի հետ խորհրդակցելով, ստացա կարերը հեռացնելու համար անհրաժեշտ բժշկական գործիքներն ու դեղամիջոցները։

Կարերը հանելիս՝ սկսեցինք զրուցել։ Ես չկարողացա ինձ զսպել և հարցրեցի նրան.

- Դուք կարևոր հանդիպում ունե՞ք, եթե այս պահին այսքան շտապում եք:

- Ոչ, ես հանդիպում չունեմ: Ես պետք է հասնեմ հիվանդանոց՝ հիվանդ կնոջս կերակրելու համար,- պատասխանեց ծերունին։

Հետո հարցրեցի նրան, թե ինչ է պատահել իր կնոջը: Ծերունին պատասխանեց, որ, ցավոք, նրա մոտ Ալցհայմերի հիվանդություն է ախտորոշվել։ Մինչ զրուցում էինք, կարողացա հեռացնել կարերը և ավարտել մատի բուժումը։ Մի հայացք գցելով ժամացույցիս՝ նրան հարցրեցի, թե արդյոք իր կինը չի անհանգստանա, եթե մի փոքր ուշանա։ Ի զարմանս ինձ, զրուցակիցս ասաց, որ, ավաղ, հինգ տարի է արդեն, ինչ իր կինը նրան չի ճանաչում։

- Նա նույնիսկ չգիտի, թե ով եմ ես, - ավելացրեց ծերունին։ Գլուխս զարմանքից շարժելով բացականչեցի.

- Եվ Դուք մինչ օրս ամեն առավոտ գնում եք այնտեղ, թեև ձեր կինը նույնիսկ չգիտի, թե ով եք դու՞ք:

Ծերունին ժպտաց և, հայրաբար շոյելով ձեռքս, պատասխանեց.

- Նա չգիտի, թե ով եմ ես, բայց ես գիտեմ, թե ով է նա:

ՃԱԿԱՏԱԳԻՐԸ

Երեք քույրեր կային։ Առաջին քույրը ծույլ էր, երկրորդը՝ չար. Իսկ երրորդը խելացի էր, գեղեցիկ և զբաղվում էր ասեղնագործությամբ։


Մի առավոտ նրանց դարպասի մոտ մի կառք կանգնեց։ Քույրերը դուրս եկան տեսնելու, թե ով է եկել։ Կառքում նստած էր մի անծանոթ տարեց կին։

- Ո՞վ եք դուք, - հարցրեցին քույրերը։

-Ես Ճակատագիրն եմ: Ժամանակն է, որ դուք ամուսնանաք, - պատասխանեց տարեց կինը։

Ճակատագիրը նրանց նստացրեց կառքի մեջ և տարավ ամուսնացնելու։ Նրանք հասան առաջին գյուղ։ Այնտեղ մի տղա դաշտում գործ էր անում և նրա ձեռքից ամեն ինչ գալիս էր։ Եթե պետք էր ինչ-որ բան շտկել կամ կառուցել, բոլորը դիմում էին նրան։


- Սա քո ամուսինն է, - ասաց ճակատագիրն առաջին քրոջը: Առաջին քույրն իջավ և կառքը շարժվեց։

Այս անգամ ճակատագիրն աղջիկներին տարավ կողքի գյուղ։ Այնտեղ մի շատ բարի տղան էր ապրում, որը միշտ օգնում էր բոլորին։ Նա այդ գյուղի ամենաբարի մարդն էր։

- Սա քո ամուսինն է, - ասաց ճակատագիրը երկրորդ քրոջը։ Երկրորդ քույրն իջավ և կառքը շարժվեց առաջ։ Այս անգամ հասան երրորդ գյուղ։ Մի կեղտոտ ու ավիրված տան մեջ պառկած էր մի հարբեցող։ Ճակատագիրը կանգնեցրեց կառքը և ասաց.

- Սա էլ քո ամուսինն է:

- Իսկ ինչո՞ւ ինձ այսպիսի ամուսին բաժին ընկավ, -հարցրեց երրորդ քույրը, - Ես բարի եմ, խելացի և գեղեցիկ: Ուրիշ փեսացու չկա՞։

- Ուրիշ փեսացուներ էլ կան, - պատասխանեց ճակատագիրը, սակայն հառաչանքով ավելացրեց, - բայց այս մեկն առանց քեզ կկորի։

ՊԱՐԶ ԿՅԱՆՔ

Գործավարը, դուրս գալով աշխատասենյակից, նայեց կայսեր՝ արևի տակ շողացող գմբեթներով պալատին և մտածեց. <<Ափսոս, որ ես թագավորական ընտանիքում չեմ ծնվել, կյանքը կարող էր շատ ավելի պարզ լինել...>> և շարժվեց դեպի քաղաքի կենտրոն, որտեղից լսվում էին մուրճերի հարվածների ձայներ և տարբեր աղաղակներ։ Բանվորներն էին աղմկում, քանի որ նոր շենք էին կառուցում հենց հրապարակի վրա։ Նրանցից մեկը տեսավ գործավարին՝ թղթերը ձեռքը բռնած և մտածեց. <<ինչո՞ւ ես դպրոց չգնացի հորս խորհրդով, ես հիմա կարող էի թեթև աշխատանք կատարել և ամբողջ օրն աշխատել տեքստերի վրա, և կյանքն այնքան պարզ կլիներ…>>։


Կայսրն այդ ժամանակ մոտեցավ իր պալատի հսկայական լուսավոր պատուհանին ու նայեց հրապարակին։ Նա տեսավ բանվորների, գործավարների, վաճառականների, հաճախորդների, երեխաների ու մեծահասակների և մտածեց, թե որքան լավ է ամբողջ օրը մաքուր օդում գտնվել, աշխատանք կատարել կամ ինչ-որ մեկի մոտ աշխատել, նույնիսկ թափառական լինել և ընդհանրապես չմտածել քաղաքականության և այլ բարդ խնդիրների լուծման շուրջ։

- Ինչ պարզ կյանքով են ապրում այս մարդիկ, - արտաբերեց կայսրը հազիվ լսելի ձայնով:

ՀԱՎԱՏԱՑՅԱԼՆ ԱՆԴՐՇԻՐԻՄՅԱՆ ԱՇԽԱՐՀՈՒՄ

Մի մարդ մահացավ և կանգնեց Աստծո դատաստանի առջև։ Աստված երկար նայեց նրան և մտախոհ լռեց։ Մահացածը չդիմացավ և հարցրեց.


-Տե՛ր Աստված, Ինչո՞ւ եք լռում։ Ես վաստակել եմ երկնքի արքայությունը: Ես տառապել եմ երկրի վրա։

- Իսկ երբվանի՞ց,- զարմացավ Աստված,- տառապանքը սկսեց արժանիք համարվել:

- Ես քուրձ ու պարան էի կրում, - դեմքը խոժոռելով ասաց մահացածը, - բացի այդ, թեփ ու չոր ոլոռ էի ուտում, ջրից բացի ոչինչ չէր խմում, կանանց ձեռք չէր տալիս։ Մարմինս հյուծում էի ծոմով ու աղոթքով...

- Եւ ի՞նչ, հարցրեց Աստված,- ես հասկանում եմ, որ դու տառապել ես, բայց ինչի՞ համար ես տառապել:

- Քո փառքի համար, - պատասխանեց մահացածը՝ առանց վարանելու:


- Փաստորեն այդպիսին է իմ փառքը, ասաց Աստված և տխուր ժպտաց,- այսինքն՝ ես սովամահ եմ անում մարդկանց, ստիպում եմ նրանց ամեն տեսակ լաթի կտոր հագնել և զրկե՞լ սիրո բերկրանքից: Լռությունը տիրում էր շուրջը... Աստված ուշադիր զննեց մահացածին:

- Իսկ հիմա ինձ ի՞նչ է հասնելու, - կրկին հարցրեց մահացածը։

- Տառապել ես, դու ասում ես, - հանգիստ շարունակեց Աստված, - ինչպես բացատրեմ քեզ, որ հասկանաս... Ահա, օրինակ, ատաղձագործը, որին տեսար, իր ամբողջ կյանքում շոգին ու ցրտին տներ է կառուցել մարդկանց համար, երբեմն էլ սոված է մնացել, հաճախ հարված է հասցրել մատներին և տառապել դրա պատճառով։ Բայց նա տներ է կառուցել։ Եվ հետո նա ստացել է իր արժանի գնահատականը։ Իսկ դու, պարզվում է ամբողջ կյանքում հենց այնպես մուրճով հարվածել ես մատներիդ։

Աստված մի պահ լռեց...

-Որտե՞ղ է տունը: Տունը որտե՞ղ է, հարցնում եմ։

ԵՐԲ ՉԱՐԱԽՈՍՈՒՄ ԵՍ

- Ասա ինձ, ուսուցիչ, ինչո՞ւ էին բոլոր մեծ ուսուցիչները խոսում չարախոսելու մասին: Արդյո՞ք դա իսկապես այդքան կարևոր է և ինչու՞,- մի օր հարցրեց աշակերտն ուսուցչին։


Ուսուցիչը, ինչպես միշտ չպատասխանեց աշակերտի հարցին, փոխարենը աշակերտին տվեց մի փուչիկ, որի ստորին հատվածում ցեխ էր լցված, և խնդրեց փչել այն և պայթեցնել:

Աշակերտը սկսեց փչել փուչիկը։

-Ի՞նչ ես տեսնում հիմա, - հարցրեց ուսուցիչը։

- Ես տեսնում եմ Ձեզ և փուչիկը, - պատասխանեց աշակերտը:

- Մի քիչ էլ փչիր, - կարգադրեց Ուսուցիչը:

Աշակերտը մի քանի անգամ փչեց և փուչիկը մեծացավ:

-Ի՞նչ ես տեսնում հիմա, - հարցրեց ուսուցիչը։




- Ես ձեզ դժվարությամբ եմ տեսնում, ես հիմնականում տեսնում եմ միայն փուչիկը, որի պատերի երկայնքով ցեխ է տարածվում, - պատասխանեց աշակերտը:

-Էլ ավելի ուժեղ փչիր, - կրկին կարգադրեց ուսուցիչը:

Այն բանից հետո, երբ փուչիկն ավելի մեծացավ, ուսուցիչը նորից հարցրեց․

- Ւսկ հիմա ի՞նչ ես տեսնում։

- Ուղղակի ցեխոտ փուչիկ և ուրիշ ոչինչ, - պատասխանեց աշակերտը։

- Ավելի շատ փչիր,- ասաց ուսուցիչը և ավելի հեռու կանգնեց:

Այս անգամ աշակերտը ավելի ջանասիրաբար փչեց։ Բայց փուչիկն այլևս չկարողացավ մեծանալ և այն պայթեց՝ ցեխ շպրտելով բոլոր ուղղություններով։ Աշակերտն ապշած նայեց իրեն․ ամբողջությամբ ցեխով էր պատված։

- Դա հենց այն է, ինչ տեղի է ունենում, երբ կենտրոնանում ես այլ մարդկանց նկատմամբ չարախոսելու վրա: Չարախոսելով դու դադարում ես տեսնել մարդուն, այլ տեսնում ես միայն քո անբարյացակամ պղտոր մտքերն ու զգացմունքները, որոնք կարող են ցանկացած պահի պայթել և կեղտոտել ոչ միայն քեզ, այլև քո շրջապատը, եթե, իհարկե չդադարես բարձրաձայնել քո կեղտոտ պատկերացումները ուրիշների մասին»,- ասաց ուսուցիչը և հեռացավ՝ աշակերտին մենակ թողնելով իր մտքերի հետ:

ԻՆՉՊԵ՞Ս ՀԱՂԹԱՀԱՐԵԼ ՎԱԽԸ

Մի անցորդ դիմեց լեռնագնացին.

- Լսիր, լեռնագնաց, ինչպե՞ս ես դու այդքան հեշտությամբ քայլում անդունդի եզրին աճած ծառի վրայով, իսկ ես անցնելիս սարսափից դողում եմ:

- Երբ ես քայլում եմ և անցնում եմ ծառի մյուս կողմը, մտածում եմ ջրի մասին, քանի որ գնում եմ ջուր բերելու, առանց որի իմ ընտանիքը և ես կմեռնենք ծարավից, իսկ վերադառնալիս այնքան եմ ուզում տեսնել իմ ընտանիքին, որ ընդհանրապես չեմ էլ մտածում անդունդի գոյության մասին, - պատասխանում է լեռանագնացը։




- Այսպիսով, ինչպե՞ս հաղթահարեմ իմ վախը: Ինչպե՞ս քայլեմ անդունդի վրայով և չվախենամ, - կրկին հարցնում է անցորդը։

- Միայն մեծ ցանկությունը կամ ծայրահեղ կարիքը քեզ կստիպեն մոռանալ, որ դու անցնում ես անդունդի վրայով:

ԵՐՋԱՆԿՈՒԹՅՈՒՆ

Աստված կավից քանդակեց մարդուն, սակայն մնաց չօգտագործված մի կտոր։


- Ի՞նչ ես ուզում քանդակեմ քեզ համար,- հարցրեց Աստված մարդուն։

- Քանդակիր երջանկություն, - պատասխանեց մարդը:

Աստված ոչինչ չասաց և կավի մնացած կտորը դրեց մարդու ափի մեջ․․․



ՍԱ ԱՍՏԾՈ ԱՇԽԱՐՀՆ Է, ԱՅԼ ՈՉ ԹԵ՝ ՁԵՐԸ․․․

 Աղջկա անունը Ջեյն էր։ Նա ուսանողուհի էր, մոտ՝ 21 տարեկան։ Նա գերազանցիկ էր և սիրում էր ռոք երաժշտություն, որը կարողանում էր լսել 24 ժամ շարունակ։ Ռոքը միակ երաժշտությունն էր, որի մեջ աղջիկը գտնում էր ազնվություն, անկեղծություն ու բարություն։ Նա ամենաաշխույժ մարդն էր իր երիտասարդ տարիներին, բայց ամենինչ փոխվեց տարիներ հետո, նա դարձավ ինքնամփոփ․․․

 Երիտասարդ տարիներին նա այցելում էր տարբեր գրքային, ինչպես նաև լեզվական ակումբներ, որից մեկում հանդիպեց Ջոնին։ Ջոնն աղջկա մոտ արթնացրեց մայրական խղճահարության բնազդը։ Սկզբից աղջիկը սկսեց նրան խղճահարությամբ նայել, իսկ հետո սիրահարվեց․․․ Սիրահարվեց մեկին, որը անտարբերության տիպար էր․․․ Էներգետիկ վամպիռ։ Ստնտու։ 

Ջեյնը, քանի որ ուներ անկախ և ուժեղ բնավորություն, իր նախաձեռնությամբ սկսեց սիրային նամակներ գրել Ջոնին՝ թքած ունենալով սեփական արժանապատվության վրա։ Նա Ռոքից սովորել էր անկեղծ արտահայտվել։ Այդ ուղղախոսությունը այդպես էլ մնաց իր համար ամենադրական ու ամենաբացասական գիծը կյանքում։ Նա այն տարիքում չէր, որ չհավատար պատրանքներին։ Բանը նրանում էր, որ այդ նամակները միայն ծաղրանքի առարկա դարձան այդ տղայի և վերջինիս ընկերական շրջապատի մոտ և բարձրացրեցին վերջինիս չեղած ինքնագնահատականը։ Ջեյնը չէր էլ կասկածում, որ իր զգացմունքները փոխադարձ են․․․ Նա հույսեր էր տածում մի մարդու նկատմամբ, որը միայն փորձում էր օգտվել Ջեյնի ծանր հոգեվիճակից, իսկ այդ հոգեվիճակը ստիպում էր Ջեյնին ժամերով պառկած մնալ, արտասվել, մինչև անգամ ունենալ սուիցիդալ մտքեր։ Ջոնը միակ բանը, ինչ անում էր, մանիպուլյացիան էր, դա նրա մոտ լավ էր ստացվում․․․ Նա դիտավորյալ նկարներ էր գցում ֆեյսբուքյան հարթակում այլ աղջիկների հետ, որպեսզի Ջեյնն ավելի ծանր ապրումներ պատճառի․․․ Արդյունքում աղջկա մոտ իրար հետևից հաջորդեցին մի շարք ծանր հիվանդություններ,,, Բայց Ջեյնը ուժեղ աղջիկ էր և ինչ որ տեղ ուներ հեքիմային տարօրինակ կարողություններ․ նա շատ հաճախ էր զբաղվում ինքնաբուժությամբ, որը երբեմն այդ վիճակներում զարմանալիորեն և հրաշքով դառնում էր լուծում․․․ Տարիներ անցնում էին իսկ հիվանդությունները, որը բխում էին հոգու ցավից, հաջորդում էին մեկ մեկու, մինչև աղջիկը ընկալեց իրականությունն այնպես, ինչպիսին կա, որ ժամանակն է հետ վերցնել սեփական էներգիան, որով սնվում էր Ջոնը․․․ Սակայն դա հոգու ցավ չէր, դա տառապանք էր, որը վերածվեց տրավմայի, որը էդպես էլ չանցավ․․․ Ջեյնի աչքերը բացեց միայն արտասահմանում իրեն հանդիպած պայծառատեսը, որն ասաց, <<Դու սիրել ես մի մարդու, որի միակ նպատակը եղել է քեզ օգտագործելը, թեպետ դա նրան չի հաջողվել․․, սակայն դու այլևս ոչ մեկի նկատմամբ վստահություն չունես․․․>>։ Ջեյնը պայծառատեսից նաև լսել էր, թե ինչպես են իր մտքի ունակությունից ու բարությունից պտուղներ քաղում իր սիրելի գործընկերները՝ թողնելով իրեն ձեռնունայն, որոնց համար ամեն տարի հատուկ նվերներ էր պատրաստում ու ամեն ինչում օգնում ու հասնում էր։ Երկիր վերադառնալով Ջեյնը հասկացավ, որ բացառություն ընտանիքի, նա միայն ծառայել, սիրել, օգնել ու հարգել է ոչ արժանի մարդկանց; Ջեյնի համար դա նման էր կարծես 1000 սուր խոցեին իր մեջքի հետևից ուղիղ սրտի մեջ։ Ջեյնի միակ խոցելիությունն այն էր, որ նա սիրում էր մարդկանց օգնել առանց վարանման․․․․ Չհաշված բոլոր այդ հարվածներին, աղջիկը գիտեր, որ ի ծնե գտնվում է Աստծո նախախնամության տակ։ Այդ հարվածների մահացու ցավը և մարմնին հասած մի շարք հիվանդությունների հաղթահարումը՝ վերջինիս դարձրեց անկոտրուն, ինչ որ տեղ բարի, բայց կատաղի և կարեկից նրանց, որոնք մարդ են։  

Տարիներ անց, երբ վերջին անգամ աղջկա առողջական վիճակը սարսափելի վատացավ, առաջացավ անքնություն, ծանր որովայնային նոպաներ, նա սկսեց սոցիալ ցանցերում նստած մնալ ապատյայի ու ընկճաղտի մեջ, որը պարզապես իր անելանելի ֆիզիկակական վիճակի արդյունք էր ու այն տրավմայի, որին նա չէր ուզում հավատալ․․, Այնտեղ միայն գտավ մարդկանց, որոնք ծածուկ մեջքի հետևում սկսեց թունավորել վերջինիս կյանքը․․․ Դա ցավալի չէր, ամենացավալին կրկին Ջոնի նենգամիտ վրեժխնդրությունն էր, որը գործածեց իր ընկերական շրջապատը աղջկա պատվի հետ խաղալու համար, բայց նույնիսկ նրա՝ այդ ֆիզիկապես վատ վիճակում դա նրանց չհաջողվեց, քանի որ պապից և մանկությունից ժառանգել էր անկոտրուն լինելու ու անդրդվելի մնալու հատկանիշները։ Բացի այդ ինչ որ անտեսանելի ուժ պահում էր նրան բոլոր փորձանքներից։ Հիվանդությունը տևեց ևս չորս տարի․․․ Սակայն դա ևս ավելի ուժեղացրեց աղջկա կամքը և ապրելու ցանկությունը։ Ջեյնի մոտ որքան էլ կասկածի տակ դրվեց հավատքը մարդկության նկատմամբ, այնքան էլ մեծացավ կապը Աստծո հետ։ Հիմա Ջեյնն արդեն 30 անց է, բայց իր ամենասիրած երգերից են ռուսական B2 <<Ես ոչ մեկին չեմ հավատում>> և ամերիկյան Ջոն Քեշի <<Աստված պատրաստվում է Ձեզ ջախջախել>> երգերը։ Նա ապրում է հանուն աշխատանքի, բարի մարդկանց և հանուն իր տեղեկատվական առաքելության,․․․ Նա հասկացավ, թե ինչու էր ամերիկացի գրող Էռնեստ Հեմինգուեյն ասում, որ ամեն անարդարության մեջ մարդու մխիթարանքն աշխատանքն է։ Երբեմն նա ունենում է մենության զգացում, բայց հասկանում է նաև Ռուբեն Հախվերդյանի լավագույն տողերը,  որ մարդկությունը հազվագյուտ հիվանդություն է․․․ և որ թե դժվար երբևէ գտնվի մեկը, որը կլրացնի իրեն․․․  



Բարոյախրատականը 

Մի արեք մարդկանց համար ավելին, քան իրենք արժանի են։ 

Սիրեք և հարգեք մարդկանց, որոնք դաշույներ չեն կրում և ամենակարևորը, վատություն մի արեք մարդկանց, եթե դրա տակից տենց էլ դուրս չեք գալու, որովհետև որքան էլ հիմա ժպտաք, սա Աստծո աշխարհն է,  այլ ոչ թե՝ ձերը․․․  

Հեղինակ՝ Զարուհի Սխտորյան (ՍԶԱՐ)

Ո՞ՐՆ Է ԱՄԵՆԱՈՒԺԵՂԸ

Մինչ լուսաբացը Շապուր թագավորն, անկողնում պառկած, լսեց իր պահակախմբի անդամների ձայները, որոնք վիճում էին իրար մեջ։ - Աշխարհում ամենաուժեղն ի...