Մի դասախոս, ելույթ ունենալով լսարանի առջև, պատմեց մի անեկդոտ։ Դա մի այնպիսի զվարճալի անեկդոտ էր, որ ուրախացրեց բոլորին։ Երբ նա ավարտեց այն ողջ լսարանը սկսեց հռհռալ։
Տասնհինգ րոպե անց դասախոսը նորից պատմեց նույն անեկդոտը. Այս անգամ միայն մի քանիսը ժպտացին, իսկ նրանցից շատերը զարմացած իրար նայեցին՝ ուսերը թոթվելով։ Ինչ-որ մեկը նույնիսկ խոժոռվեց՝ մտածելով, թե արդյոք դասախոսի հիշողության հետ ամեն ինչ կարգին է։
Կես ժամ անց դասախոսը երրորդ անգամ պատմեց նույն անեկդոտը, բայց ոչ ոք այլևս չծիծաղեց։
Դասախոսը նայեց իր ունկնդիրներին և ասաց․
- Դուք չեք կարողանում անընդհատ ծիծաղել միևնույն անեկդոտի վրա... Իսկ այդ դեպքում ինչպես ե՞ք ձեզ թույլ տալիս լաց լինել միևնույն առիթով շարունակաբար:
No comments:
Post a Comment