Հիվանդանոցի սենյակներից մեկում երկու ծանր հիվանդ կար։ Մեկը պառկած էր պատուհանի մոտ, իսկ մյուսը՝ դռան մոտ տեղադրված մահճակալին։
-Ի՞նչ ես տեսնում պատուհանից, - մի անգամ դռան մոտ պառկած հիվանդը հարցրեց պատուհանի մոտ պառկածին։
- Ես տեսնում եմ երկինք, փոքր կենդանիների նմանվող ամպեր, հեռվում՝ լիճ ու անտառ,- պատասխանեց վերջինս։
Նա ամեն օր պատուհանի մոտ պառկած պատմում էր իր սենյակակցին պատուհանից դուրս կատարվող բաների մասին։ Նա տեսնում էր նավակ, հսկայական որս բռնած ձկնորսների, ափին խաղացող երեխաների, ձեռք ձեռքի բռնած երիտասարդ սիրահար զույգերի, որոնք նայում էին միմյանց։
Մինչ նա պատուհանից դուրս նայում էր այդ բոլոր հրաշալի իրադարձությունները, նրա սենակակցին լուռ տանջում էր զայրույթը։ <<Սա արդար չէ, մտածում էր նա, -ի՞նչ արժանիքների համար են նրան տեղ տվել պատուհանի մոտ, այլ ոչ թե՝ ինձ, իսկ ես տեսնում եմ միայն դռան ներկված և խոնավությունից ուռած մակերեսը, մինչդեռ նա հիանում է պատուհանից բացվող տեսարաններով>>։
Մի անգամ, պատուհանի մոտ պառկած հիվանդը, սաստիկ հազաց և սկսեց խեղդվել։ Նա փորձեց հասնել բուժքրոջ կանչի կոճակին, բայց ուժ չունեցավ, քանի որ ցնցվում էր հազից։ Իսկ հարևան մահճակալին պարկած սենյակակիցը շարունակ նայում էր։ Նա կարող էր սեղմել կոճակը, բայց չսեղմեց։
Որոշ ժամանակ անց հազացող հիվանդը լռեց ու անկենդան փռվեց անկողնու վրա։
Երբ նրան տարան, սենյակակիցը խնդրեց բուժքրոջն իրեն տեղափոխել պատուհանի մոտ։ Բուժքույրը կատարեց հիվանդի խնդրանքը, հարթեց նրա անկողինը, օգնեց նրան պառկել դիմացի մահճակալին և համոզվելով, որ հիվանդը հարմար է տեղավորվել, շարժվեց դեպի դուռը։ Հանկարծ բուժքույրը շրջվեց, երբ հիվանդը զարմացած բացականչեց.
- Ինչպե՞ս կարող է այսպես լինել։ Այս պատուհանը նայում է ուղիղ դատարկ մոխրագույն պատին: Հիվանդը, ով մահացավ, ինձ ասաց, որ տեսնում է անտառ, լիճ, ամպեր, մարդիկ… Ինչպե՞ս կարող էր այս պատուհանից այդ ամենը տեսնել:
Բուժքույրը տխուր ժպտաց և պատասխանեց․
- Նա ընդհանրապես ոչինչ չէր տեսնում. ձեր հանգուցյալ հարեւանը կույր էր․․․
No comments:
Post a Comment