- Երեք մեղքեր կան,— ասաց իմաստունը։
Ամբոխը քարացավ։
- Առաջին մեղքը չարախնդությունն է․ եթե ձեր հարևանի կովը սատկել է, ապա պետք չէ ուրախանալ: Ես չեմ ասում, որ պետք է սատարեք վերջինիս ինչ որ ձևով, բայց գոնե մի ուրախացեք ուրիշի ցավով։ Ձեր հարևանը ևս մարդ է, կարիք չկա նրան վատը ցանկանալ,- շարունակեց իմաստունը։
Այդ միտքը ամբոխի հավանությանն արժանացավ և մարդիկ սկսեցին շշուկներով խոսել:
Իմաստունը սպասեց, որ աղմուկը դադարի և շարունակեց.
- Երկրորդ մեղքը հուսահատությունն է։ Եթե ունեք ընդամենը մեկ կով, նույնիսկ եթե այն ծեր է և հիվանդ ու կաթ չի տալիս, մի հուսահատվեք։ Ուրախացեք ու գոհունակ եղեք: Այո, միգուցե ծեր է և հիվանդ, բայց ձերն է։ Կան մարդիկ, որ ընդհանրապես կով չունեն։
Ամբոխը կրկին հավանության նշան տվեց:
Իմաստունը սպասեց որպեսզի շշուկները լռեն, սակայն ամբոխի միջից մի մարդ խոսեց․
-Եթե ես չեմ հիասթափվում ու ուրախանում եմ, որ կով ունեմ, երբ ինչ-որ մեկը չունի, դրանից արդյոք չի հետևում, որ ես ուրախանում եմ ուրիշի դժբախտության վրա․ ես չարախնդում եմ, որն արդեն մեղք էր համարվում։
Լսելով մարդու խոսքն իմաստունն եզրափակեց իր խոսքը.
- Երրորդ մեղքը մանրախնդրությունն է։ Մի եղեք մանրախնդիր։
No comments:
Post a Comment