Մի չինացի իմաստուն ծերունի քայլում էր ձնապատ դաշտով։ Նա հանկարծ տեսավ մի լացող ծեր կնոջ և հարցրեց․
-Ինչո՞ւ եք լացում։
- Որովհետև ես հիշում եմ իմ երիտասարդությունը, գեղեցիկ դեմքը և այն տղամարդուն, որին սիրում էի: Աստված անարդար է, որ մարդուն հիշելու կարողություն է տվել։ Ախր նա գիտի, որ անցյալn հիշելիս ես լաց եմ լինում, - պատասխանեց արցունքն աչքերին ծեր կինը։ Իմաստուն ծերունին մի պահ կանգ առավ և նայեց ակնդետ մի կետի և մտքերի մեջ ընկավ։ Ծեր կինը դադարեց լաց լինել և հարցրեց․
- Ի՞նչ եք տեսնում։
- Տեսնում եմ վարդերի դաշտ, - պատասխանեց իմաստուն ծերունին, - Աստված առատաձեռն է գտնվել իմ նկատմամբ: Նա գիտի, որ ձմեռն ինձ միշտ հիշեցնում է գարնան մասին և ես ակամայից ժպտում եմ։
No comments:
Post a Comment