ԹՈՒՅԼ ՄԻ ՏՎԵՔ ՁԵՐ ԵՐԱԶԱՆՔՆԵՐԸ ԳՈՂԱՆԱՆ

Երբ Մոնթին 16 տարեկան դարձավ, նրան խնդրեցին գրել շարադրություն այն մասին, թե ինչ է ուզում դառնալ: Մոնթին շատ տանջվեց և շատ ժամանակ ծախսեց՝ նկարագրելու իր երազանքը։ Նա ուզում էր անասնաբուծական տնտեսության սեփականատեր դառնալ։ Նա յոթ էջի վրա մանրամասն նկարագրեց 200 ակր տարածքը և գծեց անհրաժեշտ շինությունների, ձիանոցների և ճանապարհների տեղերը: Նա նույնիսկ մանրամասն նկարագրեց իր՝ 4000 քառակուսի ոտնաչափ տարածություն ունեցող երազանքի տունը: Հաջորդ օրը Մոնթին իր շարադրությունը տվեց ուսուցչին։

Երկու օր անց նրա ուսուցիչը վերադարձրեց շարադրությունը՝ թավ կարմիր գույնով դրված ամենացածր գնահատականով և <<Դասից հետո ստիպված ես մնալ>> գրությամբ։

Դասից հետո տղան, երազանքը մտքում պահելով, մոտեցավ ուսուցչին և հարցրեց, թե ինչու է նա իր շարադրությունն այդպես գնահատել:

- Նման երազանքներն անիրականալի են քեզ նման տղայի համար, նման անասնաբուծական տնտեսություն ունենալու համար քեզ շատ մեծ գումարներ է հարկավոր, - պատասխանեց ուսուցիչը, - Իսկ դու որքա՞ն փող ունես։ Դու շատ աղքատ ընտանիքից ես։ Դու ոչ մի կերպ չես կարող իրականացնել քո երազանքը: Ահա թե ինչ կասեմ քեզ։ Գնա տուն և գրիր մեկ այլ շարադրություն, որտեղ կնկարագրես ավելի իրատեսական երազանք, այդ դեպքում միայն ես քեզ կգնահատեմ այլ կերպ:

Տղան վերադարձավ տուն և հորից խորհուրդ հարցրեց։

- Տղա՛ս, ցավում եմ, ես չեմ կարող քեզ ոչնչով օգնել։ Կարծում եմ, որ դա պետք է լինի միայն քո որոշումը, և դա կլինի իսկապես կարևոր որոշում:

Մոնթին մեկ շաբաթ շարունակ մտածեց իր հոր խոսքերի մասին։ Ի վերջո, նա դպրոցում նույն շարադրությունը վերադարձրեց ուսուցչին և ասաց, որ վերջինս կարող է իր գնահատականն իրեն պահել, ինքը կպահի իրեն իր երազանքը։

Երկար ժամանակ է անցնում, որից հետո Մոնթին արդեն ավարտել էր դպրոցը և մեծացել։ Նա այս պատմությունը պատմեց իր լսարանին և ասում․

- Ես պատմեցի ձեզ այս պատմությունը, որովհետև դուք բոլորդ նստած եք իմ 4000 քառակուսի ոտնաչափ տարածություն ունեցող տանը, որը գտնվում է իմ 200 ակր անասնաբուծական տնտեսության կենտրոնում, իսկ այդ շարադրությունը կախված է բուխարու վերևի հատվածում՝ փայտյա շրջանակի մեջ։ Այս պատմության ամենազավեշտալի մասն այն է, որ երկու տարի առաջ՝ ամռանը, նույն ուսուցիչը բերեց այստեղ իր 30 աշակերտներին, և նրանք մեկ շաբաթ անցկացրեցին իմ անասնաբուծական տնտեսության մեջ: Դուրս գալուց առաջ ուսուցիչն ինձ ասաց. <<Լսեք Մոնթի, ես միայն հիմա կարող եմ Ձեզ ասել այդ մասին։ Երբ ես Ձեր ուսուցիչն էի, ես մի տեսակ երազանքների գող էի։ Ես հիմա շատ եմ ցավում, որ այն ժամանակ գողացել եմ մանկական բազմաթիվ երազանքներ։ Բայց ես շատ ուրախ եմ, որ Դուք քաջություն գտաք պաշտպանելու ձեր երազանքը»։
Այսպիսով, մի թույլ տվեք ոչ ոքի գողանալ Ձեր երազանքները։ Ինչ էլ որ խոսան, միշտ գնացեք այնտեղ, որտեղ ուղորդում է Ձեր սիրտը։