ԱՌԱԿ ԿԱՏԱՐԵԼՈՒԹՅԱՆ ՄԱՍԻՆ

Անընդմեջ ամենքին քննադատող աշակերտին Վարդապետն ասաց, - <<Եթե ​​դու կատարելություն ես փնտրում, ձգտիր փոխել ինքդ քեզ, ոչ թե՝ ուրիշներին: Ավելի հեշտ է ինքդ սանդալներ հագնես, քան ամբողջ աշխարհը ծածկես գորգով։>>

ՀԱՋՈՂՈՒԹՅԱՆ ԳԱՂՏՆԻՔԸ

Մի անգամ մի երիտասարդ հարցրեց իմաստուն Սոկրատեսին, թե որն է հաջողության գաղտնիքը: Սոկրատեսը համբերատար լսեց երիտասարդի հարցը և ասաց նրան, որ առավոտյան պատասխանը ստանալու համար իրեն հանդիպի գետի մոտ: Հաջորդ առավոտ Սոկրատեսը խնդրեց երիտասարդին իր հետ մտնել գետի խորքը: Երբ նրանք մտան գետի մեջ, ջուրը շատ բարձրացավ։ Ի զարմանս երիտասարդի, Սոկրատեսը նրան ջուրը գցեց։

Երիտասարդը պայքարում էր ջրից դուրս գալու համար, բայց Սոկրատեսը ուժեղ էր և նրան այնտեղ պահեց, մինչև տղան սկսեց կապտել։ Այդ պահին Սոկրատեսը ջրից դուրս հանեց երիտասարդի գլուխը։ Երիտասարդը շնչակտուր խորը շունչ քաշեց։ Սոկրատեսը հարցրեց. «Ի՞նչ էիր ուզում ամենաշատը, երբ գլուխդ ջրի մեջ էր»: Երիտասարդը պատասխանեց. «Օդ»: Սոկրատեսն ասաց. «Դա է հաջողության գաղտնիքը: Երբ դու ուզում ես հաջողության հասնել այնքան շատ, որքան ուզում էիր օդ շնչել, երբ ջրի տակ էիր, այդ ժամ դրան կհասնես: Ուրիշ գաղտնիք չկա»։

Պատմվածքի բարոյախրատականը.

Բոցավառ ցանկությունը բոլոր ձեռքբերումների մեկնարկային կետն է: Ինչպես փոքր կրակը չի կարող շատ ջերմություն տալ, այնպես էլ թույլ ցանկությունը չի կարող մեծ արդյունքի հանգել:

ՓՈԽԱԴԱՐՁ ԿԱՊԸ

-Կտեսնեմ, կհավատամ,-ասաց մարդը:

«Կհավատաս, կտեսնես», - ասաց տիեզերքը:

ՄԵԾԱՀՈԳՈՒԹՅՈՒՆ

Ո՞րն է մեծահոգությունը:

-Դե, հասկանում ես, կան դրամապանակի չափ փոքր hոգիներ, որտեղ միայն կարելի է փող դնել։ Եվ կան այնպիսի հոգիներ, որոնցում տեղավորվում է երկինքը, երկիրը, մարդիկ և կենդանիները... Ահա որն է մեծահոգությունը:

ԸՆԾԱՆ

Խանութպանը կանգնած էր խանութի վաճառասեղանի հետևում և նայում էր փողոցին։ Մի փոքրիկ աղջիկ մոտեցավ խանութին և բառացիորեն հենվեց դրա պատուհանին: Երբ տեսավ այն, ինչ փնտրում էր, նրա աչքերը փայլեցին ուրախությունից...

Նա ներս մտավ և խնդրեց, որ իրեն ցույց տան փիրուզե ուլունքներով վզնոցը։

<<Քրոջս համար են: Կարո՞ղ եք դա գեղեցիկ փաթեթավորել:>>․ հարցրեց աղջիկը։

Սեփականատերն անվստահությամբ նայեց երեխային և հարցրեց․ <<Իսկ որքա՞ն գումար ունես:>>

Աղջիկը գրպանից մի թաշկինակ հանեց, բացեց այն և մի բուռ մանրադրամները լցրեց վաճառասեղանի վրա։ Մեծ հույսով նա հարցրեց. <<Բավարա՞ր է։>>

Սեղանին կար ընդամենը մի քանի մանր մետաղադրամ։ Աղջիկը հպարտությամբ շարունակեց. «Գիտե՞ք, ես ուզում եմ նվեր անել ավագ քրոջս։ Ինչ մեր մայրը մահացել է, քույրս մեզ է խնամում և իսկ իր համար ժամանակ չունի։ Այսօր նրա ծննդյան օրն է, և ես վստահ եմ, որ նա երջանիկ կլինի ստանալ նման ուլունքներով վզնոցը, դա շատ կհամապատասխանի իր աչքերի գույնին։

Խանութպանը վերցրեց ուլունքներով վզնոցը, մտավ խանութի խորքը, բերեց պատյանը, փիրուզե ուլունքներով վզնոցը դրեց դրա մեջը, ժապավենով փաթաթեց ու կապեց։

<<Վերցրու։>>․ ասաց աղջկան, << զգույշ տար>>։

Փոքրիկ աղջիկը դուրս վազեց և թռվռալով գնաց տուն։ Աշխատանքային օրը մոտենում էր ավարտին, երբ նույն խանութի շեմը հատեց մի երիտասարդ աղջիկ։ Նա վաճառասեղանին դրեց վաճառողին ծանոթ պատյանը, առանձին փաթեթավորված թուղթը ու գանդած ժապավենը:

<<Այս ուլունքներով վզնոցը այստե՞ղ են գնել: Որքա՞ն արժեն դրանք։>>

<< իմ խանութի ցանկացած ապրանքի արժեքը միշտ գաղտնի պայմանավորվածություն է իմ և հաճախորդի միջև>>․ ասաց խանութի սեփականատերը։

Աղջիկը շարունակեց. «Բայց քույրս ընդամենը մի քանի մետաղադրամ ուներ։ Իսկական փիրուզե ուլունքներով վզնոց է, այդպես չէ՞: Պետք է, որ շատ թանկ լինի։ Մենք չենք կարող գնել:

Խանութպանը վերցրեց ուլունքներով վզնոցը մեծ քնքշությամբ ու ջերմությամբ վերականգնեց փաթեթավորումը, տվեց աղջկան ու ասաց. «Նա վճարեց ամենաբարձր գինը…Ավելին, քան ցանկացած մեծահասակ կարող էր վճարել. նա տվեց ինձ այն ամենը, ինչ ուներ:

Լռություն տիրեց փոքրիկ խանութում, և երկու արցունքներ գլորվեցին աղջկա դեմքով մեկ, որը դողացող ձեռքի մեջ բռնել էր փոքրիկ կապոցը...

ՊՐՈՖԵՍՈՐԸ ԵՎ ՄԵԿ ԲԱԺԱԿ ՋՈՒՐԸ

 Պրոֆեսորը վերցրեց մի բաժակ ջուրը, մեկնեց առաջ և հարցրեց իր ուսանողներին,- <<Ի՞նչ եք կարծում, որքա՞ն է կշռում այս բաժակը:>>

Լսարանում լսվեցին աշխույժ շշուկներ․․․

<<Մոտ 200 գրամ:>> <<Ոչ, միգուցե 300 գրամ:>> <<Միգուցե 500 գրամ>>, - սկսեցին հնչեցնել տարբեր պատասխաններ:

<<Ես իրականում չեմ կարող ասել, թե որքան է վերջինիս կշիռը, մինչև չկշռեմ: Բայց հիմա դրա կարիքը չկա։ Հարցս այսպիսին է, իսկ ի՞նչ կլինի, եթե ես բաժակն այսպես մի քանի րոպե պահեմ>>. հարցրեց պրոֆեսորը։

<<Ոչինչ>>․ լսվեց պատասխան լսարանից։

«Իրոք, ոչ մի սարսափելի բան չի լինի», - ավելացրեց պրոֆեսորը:

-Իսկ ի՞նչ կլինի, եթե այս բաժակը մեկնած ձեռքիս մեջ բռնեմ, օր․՝ երկու ժամ>>, - հարցրեց պրոֆեսորը։

<<Ձեր ձեռքը կսկսի ցավել>>,- լսվեց լսարանից։

<<Իսկ եթե ամբողջ օրը պահե՞մ>>,-կրկին հարցրեց պրոֆեսորը։

<<Ձեր ձեռքը կթմրի, դուք կունենաք մկանային ծանր խանգարում և կաթված: Հնարավոր է, որ ստիպված լինեք նույնիսկ հիվանդանոց տեղափոխվել>>,- ասաց ուսանողներից մեկը։

<<Ի՞նչ եք կարծում, բաժակի քաշը կփոխվի՞, երբ ես այն ուղղակի պահեմ ամբողջ օրը ձեռքիս մեջ>>,- հարցրեց պրոֆեսորը։

<<Ոչ>>,- շփոթված պատասխանեցին ուսանողները։

<<Իսկ ի՞նչ պետք է անել այս ամենը շտկելու համար>>, - հարցրեց պրոֆեսորը։

<<Պարզապես դրեք բաժակը սեղանին>>, - ժպիտով պատասխանեց ուսանողներից մեկը։

<<Ճիշտ եք,- Պրոֆեսորը պատասխանեց ուրախությամբ, - այդպես է և կյանքի բոլոր դժվարությունների ժամանակ։ Մի քանի րոպե մտածեք ինչ-որ խնդրի շուրջ, և այն կհայտնվի ձեր կողքին։ Մտածեք դրա մասին մի քանի ժամ շարունակ և այն ձեզ կվհատեցնի: Եթե ամբողջ օրը մտածեք, դա ձեզ կաթվածահար կանի։ Կարող եք մտածել խնդրի մասին, բայց դա, որպես կանոն, ոչ մի բանի չի հանգեցնի։ Նրա «քաշը» չի նվազի։ խնդրի լուծման միակ միջոցը գործողությունն է: Լուծեք այն կամ մի կողմ դրեք։ Իմաստ չկա հոգու մեջ ծանր քարեր կուտակել, որոնք ձեզ կաթվածահար են անում>>։

ՊԱՏՄՈՒԹՅՈՒՆ ԹՈՄԱՍ ԷԴԻՍՈՆԻ ԿՅԱՆՔԻՑ

Մի օր երիտասարդ Թոմաս Էդիսոնը դպրոցից տուն վերադարձավ և մորը հանձնեց ուսուցչի կողմից ստացած նամակը։ Մայրիկը բարձրաձայն կարդաց նամակը որդուն՝ արցունքն աչքերին, - <<Ձեր տղան հանճար է։ Այս դպրոցը շատ քիչ է նրա համար, և այստեղ ուսուցիչներ չկան, ովքեր կկարողանան նրան ինչ-որ բան սովորեցնել։ Խնդրում եմ, սովորեցրեք նրան ինքներդ»։

Մոր մահից տարիներ անց (այդ ժամանակ Էդիսոնը դարի մեծագույն գյուտարարներից մեկն էր) նա մի օր զննեց իր հին ընտանեկան արխիվային նյութերը և տեսավ այդ նույն նամակը: Նա բացեց այն և կարդաց, - «Ձեր տղան մտավոր հետամնաց է, մենք այլևս չենք կարող նրան բոլոր մնացած աշակերտների հետ սովորեցնել նույն դպրոցում, ուստի խորհուրդ ենք տալիս, որ դուք ինքներդ զբաղվեք ձեր տղայի կրթությամբ։

Էդիսոնը մի քանի ժամ հեկեկաց։ Ապա իր օրագրում գրեց հետևյալը․ «Թոմաս Ալվա Էդիսոնը մտավոր հետամնաց երեխա էր, իր հերոս մոր շնորհիվ նա դարձավ դարի մեծագույն հանճարներից մեկը»: