ՍՈՎՈՐԻՐ ՍԻՐԵԼ

- Հասկանում ես․․․ մենք միշտ վիճում ենք․․․ մենք չենք կարող լինել միասին, այդպես չէ՞։

- Իսկ դու սիրու՞մ ես բալ։

- Այո։

- Իսկ դու դրա կորիզը հանում ե"ս, երբ ուտում ես այն։

- Դե, այո։

- Նույնը և կյանքում է, հնարավոր է միայն սիրել մարդուն՝ կարողանալով հաղթահարել միջանձնյա դժվարությունները։

ԵՐԿՈՒ ԳԱՅԼԵՐԸ

Մի անգամ մի ծերունի իր թոռնիկին հայտնեց կյանքի մի կարևոր ճշմարտություն. <<Յուրաքանչյուր մարդու մեջ կա պայքար․ այն շատ նման է երկու գայլերի պայքարին։ Մի գայլը չարն է, որի մեջ ամփոփված են ​​նախանձը, խանդը, ափսոսանքը, եսասիրությունը, փառասիրությունն և կեղծիքը, իսկ մյուս գայլը՝ բարին, նրա մեջ կա խաղաղություն, սեր, հույս, ճշմարտություն, բարություն և հավատարմություն:

Պապիկի խոսքերը լսելուց հետո թոռը մտածեց ու մեծ հետաքրքրասիրությամբ հարցրեց. <<Իսկ պապիկ, ո՞ր գայլն է հաղթում վերջում>>։

Ծերունին ժպտաց և պատասխանեց. <<Հաղթում է այն գայլը, որին կերակրում են>>:

ԼՌՈՒԹՅՈՒՆ

Մի մարդ եկավ անապատում ապրող վանականի մոտ։

Նա հարցրեց վերջինիս. <<Ի՞նչ է ձեզ սովորեցնում առկա լռությունը>>։

Ջրհորից ջուր հանող վանականն իր հյուրին պատասխանեց. <<Նայիր այս ջրհորի հատակին: Ի՞նչ ես տեսնում։>>

Մարդը նայեց ջրհորի մեջ և պատասխանեց․ <<Ես ոչինչ չեմ տեսնում>>:

Վանականը որոշ ժամանակ անշարժացավ, իսկ հետո նորից դիմեց հյուրին. <<Նայիր հիմա։ Ի՞նչ ես տեսնում ջրհորի մեջ>>:

Մարդը նայեց և ասաց. <<Հիմա իմ կերպարն եմ տեսնում ջրի մեջ>>։

Վանականը բացատրեց. <<Երբ ես դույլը գցեցի ջրի մեջ, այն ալեկոծվեց: Այժմ ջուրը հանգիստ է։ Լռության մեջ նույն է կատարվում, մարդը գտնում է ինքն իրեն>>։

ԻՆՉՈՒ ՉՈՒՆԱՆԱԼԸ ԼԱՎ Է

Մի օր մի հոգեբան շատ դրական բան ասաց մի տիկնոջ, ով մեծ ցավով թվարկում էր այն, ինչ չուներ․ <<Իսկական ընկերներ չունեմ, լավ աշխատավարձ չունեմ, կարգին մեքենա չունեմ, կարգին բնակարան չունեմ, երիտասարդություն այլևս չկա և հույս էլ չունեմ, որ այս ամենն մի օր ձեռք կբերեմ>>։

Հոգեբանը ուղղեց իր ակնոցը և ասաց. <<Իհարկե, շատ բան դուք չունեք։ Եվ ցանկը կարելի է շարունակել: Չունեք ծանր անբուժելի հիվանդություն, միլիոնավոր պարտքեր, չունեք ոչ մի հիվանդ հարազատ կամ տկարամիտ ծերունի, որի համար պատասխանատվություն կրեք, մեջքի ծռություն չունեք, հաշմանդամություն չունեք և եթե գրենք էլ ինչ չունեք, ապա ձեր տրամադրությունն անմիջապես կլավանա։ Եվ մեծ հույսով կլցվեք, որ այն ինչ չունեք, չեք էլ ունենա>>։

Տիկինը մտածեց, մտքում հաշվարկ արեց ու ժպտաց։

<<Մենք շատ բաներ չենք ունենում: Եվ անհրաժեշտ էլ չէ։ Իսկ մնացած ամեն ինչը կարելի է վաստակել, կատարելագործել, ստանալ որպես նվեր կամ պարզապես ժամանակավորապես հրաժարվել դրանից։ Դրանում ոչ մի սարսափելի բան չկա։

Գլխավորը ողջ ու առողջ լինելն է։ Եվ որ մտերիմներն էլ ողջ և առողջ լինեն։ Եվ վատ բան չլինի։ Արդեն իսկ լավ կլինի>>, - եզրափակեց իր խոսքը հոգեբան։

ՏԱՐԵՑ ՈՒՍԱՆՈՂՈՒՀԻՆ

Մի անգամ դասախոսություններից մեկի ընթացքում դասախոսը մեզ ներկայացրեց նոր ուսանողուհու։

Մի քանի րոպե անց ուսիս թեթեւ հպում զգացի։ Շրջվեցի և տեսա մի փոքրամարմին և նիհար տարեց կնոջ, որն այնքան անկեղծ ժպտաց ինձ, որ ակամայից լուսավորեց իր ժպիտով նաև իմ դեմքը։

<<Բարև գեղեցկուհի, ես Ռոզան եմ և 87 տարեկան եմ։ Կարո՞ղ եմ նստել կողքիդ>>, - ասած այդ կինը։ Ես ժպտացի և շարժվեցի՝ նրան տեղ տալու համար։

<<Իհարկե, նստեք։ Կարո՞ղ եմ իմանալ, թե ինչն է ձեզ համալսարան բերել այսքան երիտասարդ տարիքում>>,- կատակեցի ես։

<<Ես այստեղ եմ, որպեսզի գտնեմ հարուստ ամուսնու և շատ երեխաներ ծնեմ», - հակադարձեց հումորով տարեց կինը՝ ինձ աչքով անելով:

<<Իսկ եթե լո՞ւրջ>>,- կրկին հարցրեցի ես։ Ինձ գնալով ավելի ու ավելի էր դուր գալիս Ռոզան: Ինձ հետաքրքրում էր նրա՝ համալսարանում հայտնվելու դրդապատճառները։

<<Իսկ եթե լուրջ... Ես միշտ ցանկացել եմ բարձրագույն կրթություն ստանալ, այդ իսկ պատճառով էլ այստեղ եմ>>, - պատասխանեց Ռոզան:

Դասախոսություններից հետո մենք գնացինք ուսանողական ճաշարան և միասին ճաշեցինք։ Այդ օրվանից մենք երեք ամիս շարունակ ճաշեցինք միասին։ Ռոզան դարձել էր գրեթե բոլոր ուսանողական երեկույթների ակտիվ մասնակիցը։ Բոլոր ուսանողները մեծ հիացմունքով շփվում էին նրա հետ և միայն ակնածանք էին արտահայտում։

Կիսամյակի վերջում ուսանողների ավարտական երեկոյի ելույթ ունենալու պատիվը տրվեց Ռոզային։ Երբ նա քայլեց դեպի բեմահարթակը իր ձեռքի թղթերը թափվեցին գետին։

Ռոզան, մի փոքր շփոթվելով, փորձեց վերցնել դրանք, բայց միայն կարողացավ հավաքել մի քանիսը։

<<Ներեցեք ես այնքան ցրված եմ դարձել: Հանուն ամուսնուս ես թողեցի գարեջուր խմելը, սակայն վիսկիից այքան արագ եմ հարբում, այլևս հուշաթղթիկներս չեմ հավաքի, այնպես որ թույլ տվեք ասել ձեզ այն, ինչ մտածում եմ>>,- կատակեց նա։

Մինչ լսարանի ծիծաղը դադարեց, Ռոզան մաքրեց իր կոկորդը և սկսեց իր խոսքը. <<Մենք չենք դադարում խաղալ, քանի որ մեծանում ենք: Մենք մեծանում ենք, այդ իսկ պատճառով էլ դադարում ենք խաղալ: Ձեր հաջողության համար միայն մի քանի բաղադրիչներ կան, դրանք են՝ երիտասարդությունն ու երջանկությունը։ Ամեն օր դուք պետք է ժպտաք և կյանքում գտնեք ինչ-որ զվարճալի բան: Ձեզ երազանք է պետք։ Երբ դադարում ես երազել, մեռնում ես։

Մեր շրջապատում այնքան շատ մարդիկ կան, ովքեր մահացած են, և նրանք նույնիսկ դա չեն նկատում։ Ծերանալու և մեծանալու միջև հսկայական տարբերություն կա։ Եթե դուք 19 տարեկան եք և մեկ տարի անընդհատ պառկեք բազմոցին ու ոչինչ չանեք, կդառնաք 20 տարեկան։ Եթե ես մեկ տարի պառկեմ բազմոցին և ոչինչ չանեմ, կդառնամ 88 տարեկան։ Ծերանալու մեջ դժվար բան չկա։ Ծերանալու համար մեզ տաղանդ պետք չէ։ Տաղանդը նրանում է, որպեսզի կարողանանք փոփոխությունների շրջանում նոր հնարավորություններ բացահայտել: Ոչ մի բանի համար մի ափսոսացեք: Տարեցները սովորաբար չեն զղջում իրենց արածների համար, նրանք սգում են այն բաների համար, ինչ չեն հասցրել անել։ Մահից վախենում են միայն նրանք, ովքեր շատ ափսոսալու բաներ ունեն։>>

«Հարգանքներով Ռոզա» արտահայտությամբ իր խոսքն ավարտելուց հետո տարեց կինը վերադարձավ իր տեղը։ Բոլորս լռում էինք՝ մարսելով մեր լսածը։

Մեկ տարի անց Ռոզան ստացավ այն բարձրագույն կրթությունը, որի մասին այդքան երկար երազում էր։ Դրանից մեկ շաբաթ անց նա հանգիստ մահացավ քնի մեջ: Ավելի քան երկու հազար ուսանող եկան նրա հուղարկավորությանը՝ ի հիշատակ այն բանի, որ այդ փոքրամարմին պայծառ կինը նրանց սովորեցրեց լինել այնպիսին, ինչպիսին կարող են և ցանկանում են լինել:

ԽՈՍՔԸ ՍՆՆԴԻ ՄԱՍԻՆ Է

Բարձր գիտական աստիճան ունեցող մի ուսուցչի իր ագարակի գործերը չեն գոհացնում և նա սկսում է գրել բազմաթիվ ուշագրավ գրքեր և աշխատություններ։ Մի օր մի մարդ, ով կարդացած է լինում վերջինիս բոլոր գրքերը և իրեն համարում է ճշմարտության գիտակ, գալիս է վերջինիս հետ մեծ հարցեր քննարկելու։

<<Ես կարդացել եմ ձեր բոլոր գրքերը, ուսուցիչ։ Դրանցից մի քանիսի հետ համաձայն եմ, իսկ մյուսների հետ՝ ոչ: Դրանցից մի քանիսում կան հատվածներ որոնց հետ համամիտ եմ և կան էլ հատվածներ, որոնք չեմ հասկանում։ Ձեր որոշ գրքերն ավելի շատ եմ հավանում, քան՝ մյուսները: Ինչպե՞ս կարող եք դա բացատրել:

Իմաստուն ագարակատերն իր հյուրին տանում է գոմ, որտեղ մեծ թվով տարբեր ընտանի կենդանիներ և սնունդ կա և ասում․ <<Ես ագարակատեր եմ, արտադրում եմ սննդամթերք։ Տեսնու՞մ եք այնտեղ դրված խնձորներն ու գազարները: Կենդանիներից մի քանիսը սիրում են մեկ բան, մյուսները՝ մեկ այլ բան: Տեսնու՞մ եք կաղամբն ու դդումը: կենդանիներից շատերը սիրում են կաղամբ ուտել, մյուսները՝ դդում: Տեսնու՞մ եք այս կենդանիներին: Մարդկանցից ոմանք նրանց ընտրում են հեծնելու համար, մյուսները՝ բուծման, մյուսներն՝ ուտելու համար։ Մարդկանցից ոմանք նախընտրում են հավը, իսկ ոմանք էլ ուլերին: <<Հավանել>> կամ <<չհավանել>> հասկացությունները չեն կարող ընդհանրական բնույթ կրել, քանի որ խոսքը <<սննդի>> մասին է։

ՀՆԴԿԱՑԻՆ ԲԱՆԿՈՒՄ

Մի ծեր հնդկացի եկավ բանկ և 500 դոլլար վարկ խնդրեց։ Բանկի աշխատողը սկսեց պատրաստել փաստաթղթերը։

<<Ի՞նչ եք պատրաստվում անել այդ գումարով>>,- հարցրեց վերջինս հնդկացուն։

<<Ես գնալու եմ քաղաք՝ վաճառելու իմ պատրաստած զարդերը>>,- պատասխանեց հնդկացին։

<<Որպես գրավ Ի՞նչ կառաջարկեք>>,- հարցրեց աշխատակիցը։

<<Ես չգիտեմ, թե որն է գրավը>>, - պատասխանեց հնդկացին։

<<Դե, գրավը մի բան է, որն արժեք ունի և կարող է ծածկել Ձեր վարկի գումարը: Դուք ունե՞ք մեքենա>>,- հարցրեց աշխատակիցը։

<<Այո ունեմ․ 1949թ․ արտադրության բեռնատար է>>, - պատասխանեց հնդկացին։

<<Դա որպես գրավ չի կարող դիտվել, իսկ դուք անասուններ ունե՞ք>>, - հարցրեց աշխատակիցը։

<<Այո, ես ձի ունեմ>>,- պատասխանեց հնդկացին:

<<Քանի՞ տարեկան է Ձեր ձին>>, - հարցրեց բանկի աշխատակիցը։

<<Չեմ կարող ասել, քանի որ ձին այլևս ատամներ չունի>>, - պատասխանեց հնդկացին։

Ի վերջո, հնդկացին վարկը ստացավ և նրան տվեցին 500 դոլլար։

Մի քանի շաբաթ անց հնդկացին նորից եկավ բանկ, հանեց իր փողերի մեծ կապոցը։ Նա հաշվեց բանկին տրվելիք գումարը, իսկ մնացածը թաքցրեց:

<<Ի՞նչ եք պատրաստվում անել մնացած գումարի հետ>>, - հարցրեց բանկի նույն աշխատակիցը։

<< Այն իմ հյուղակում կպահեմ>>, - պատասխանեց հնդկացին։

<< Դուք կարող եք մեր բանկում ավանդ դնել>>, - ասաց աշխատակիցը:

<<Ես չգիտեմ, թե ինչ է ավանդը,— պատասխանեց հնդկացին։

<<Դե, Ձեր փողը տալիս եք բանկին, բանկը հոգում է տանում դրա մասին, իսկ երբ փող է պետք, կարող եք ետ վերցնել>>, - բացատրեց աշխատակիցը:

Ծեր հնդկացին մտածեց և ժպիտը դեմքին հարցրեց. <<Իսկ բանկն ինձ գրավ տալու որևէ բան ունի՞>>: