ԿՅԱՆՔԻ ԻՄԱՍՏԸ

- Ուսուցիչ, ո՞րն է կյանքի իմաստը, - հարցրեց աշակերտներից մեկը ուսուցչին։

- Ո՞ւմ կյանքի, - հարցրեց մի փոքր զարմացած ուսուցիչը։

- Ընդհանրապես։ մարդկային կյանքի, - պատասխանեց աշակերտը՝ մի փոքր մտածելով։

-Փորձեք կռահել, - պատասխանեց ուսուցիչը խորը շունչ քաշելուց հետո՝ դիմելով լսարանին։

- Միգուցե սե՞րը, - պատասխանեց աշակերտը։

- Վատ չի հնչում,- պատասխանեց ուսուցիչը, - բայց արդյո՞ք սերն իսկապես բավարար է, - մահվան մահճում մարդը մտածի, որ ինքն իզուր չի ապրել։

-Իմ կարծիքով կյանքի իմաստը այն է, որպեսզի քեզանից հետո որևէ հետք թողես, ինչպես դուք եք թողում, ուսուցիչ, - պատասխանեց երկրորդ աշակերտը։

– եթե ես քեզ ավելի վատ ճանաչեի, կարող էի քո ասածն որպես շողոքորթություն ընդունել․․․Ուզում ես ասել, որ մարդկանց մեծ մասն իզու՞ր է ապրում, - հարցրեց ժպիտով ուսուցիչը։

- Իսկ միգուցե կարիք չկա կյանքի իմաստ փնտրելու, կյանքի իմաստը հենց կյանքն է, - խոսեց երրորդ աշակերտը։

- Բացատրիր։ ինչո՞ւ ես այդպես մտածում, - հարցրեց ուսուցիչը։

- Ես կարծում եմ, որ այս հարցի դեպքում հնարավոր չէ գտնել վերջնական և ճշգրիտ պատասխան։ Այս հարցը մարդուն գցում է տարակուսանքի մեջ։ Ինչ պատասխանել էլ գտնես, կգտնվի մեկը, որը քեզ հետ չի համաձայնվի։ Այսպիսով, ամբողջ կյանքդ կանցնի կյանքի իմաստի որոնման մեջ...

- Այսինքն, ո՞րն է կյանքի իմաստը, - հարցրեց ժպտալով Ուսուցիչը։

- Ապրե՞լը, - հարցրեց խոսացող աշակերտը։

- Կարծում եմ ճիշտ ես, դա է պատախանը, - պատասխանեց ժպիտով ուսուցիչը և դասն ավարտվեց։

ԻՄ ՍՏԵՂԾԱԳՈՐԾՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐԸ (ՇԱՐՈՒՆԱԿԵԼԻ․․․)

Մի օր կժպտամ, մի օր կտխրեմ, 

Բայց և արդյունքում կմնամ այնպես, ինչպիսին ես կամ, 

Թող ինձ պարսավեն, կամ խարազանեն, 

Հոգ չի այս կյանքում կմնամ այնպես ինչպիսին ես կամ,

Քանի որ որպես հարազատ ընկեր ճանաչում եմ ես հստակությանը, 

Հստակությունն է որ ստիպում է մեզ պարզ ճակատ լինել, 

Եվ կյանքին նայել հստակ աչքերով, 

Եվ մնալ այնպիսին, ինլպիսին մենք կանք։ 

***

 21 րդ դար, անճարակ մի դար, 

Բոլորի համար բարքեր անհամար, 

Մարդիկ շատ ազդված, ինչ որ տեղ տկար, 

Ամենուր կասեն 21 դար, 

Օգտագործում են անտեղի բառեր, 

Իրենց իսկ խոսքերն համարում ճառեր, 

Ասում են թե էս դարում մարդ ինչ որ տեղ

 պետք է որ ապրի և մարդավայել։ 

****

21 րդ դար, դու տհաս մի դար, 

Դար առանց սիրո, անսիրտ ու տկար, 

Դար խաբեության ու մեծ թալինի, 

Մարդուն կեղեքող մի մեծ դարանի:  

21 րդ դարն անկիթ է ու բիրտ, 

21 րդ դարում, ու՞ր է քո գիրդ, 

Այն թալանել են մանկլավիկները, 

Գրպաններն տանելով թալանի բեռը։ 

21 դար ամենուր կեղծիք ու բանբասանքներ, 

ամեն անկյունում իրենցից շատ գոհ մանր, ու միջին ու մեծ տականքներ, 

Ես զարմանում են միթե այս դարն կարող է լինել այնքան ատելի, 

Որ ցանկությունդ լինի, որ դառնաս քո իսկ ապագա գերեզանիդ դու գերի, 

Ես ատում Էն որակը որ տեսնում եմ ամենուր, 

Ես ատում մոլորակը, որ տխուր է ու անդուր, 

Ես ատում էս մեր դարը տեխնոյի մեջ թաթախված, 

Ես ատում եմ ճիշտը ստով մեկնաբանող երախները ժանգոտած։ 

Ես ատում եմ չարչի կանանց ու տղերքին ողորմելի, 

Ես ատում եմ որ մեր հայը իր մեծության դարձել է ագիտակցության դաժան մի գերի,  

Ես ատում են էն տականքին, որից Հայը տուժվում է, 

Ես ատում եմ որ մեր Ցեղը վնասվում է էս բեռից։

***

Մարդ ծնվում է  ու գնում է էս աշխարհից լուռ ու մենակ, 

Թեև կյանքում բնությունն է մեզ պարտադրում որ չմնանք մենք միայնակ, 

Ավաղ կյանքում դու ընտրել ես քո մենության ճանապարհը, 

Երիտասարդ ժամանակ չկարացար շարժել քո եսասեր սրտի քարը։ 

Դու մնացիր համառ մի ավանակ, ու կոտրեցիր սրտեր դու մեծ քանակ, 

Եվ հիմա դու զառամյալ ու ալեհեր, կյանքում չունես ոչ ընտանիք, ոչ էլ ընկեր, 

Դու անճարակ ման ես գալիս, ու ինքդ քեզ հարց ես տալիս կամ էլ լալիս,

Նեղվում ես դու ինքդ քեզնից, քեզ պարուրող մենությունից,  

Չես հասկանում ով կամ ինչն է քեզ նեղացրել։

Էսօր դու կաս, վաղը չկաս, 

Աստված գիտի թե ուր  կերթաս, 

Միգուցե դու ճամփվես դժոխք, եթե աստված լինի քո նկատմամբ շատ անողոք։ 

Բայց եթե քո նկատմամբ ցույց տրվի վեր երկնային վեհանձնություն, 

Միգուցե դու ճամփվես դրախտ ու քո հոգուն տրվի անվերջ անմահություն։ 

 

(ՍԶԱՐ) ԶԱՐՈՒՀԻ ՍԽՏՐՈՅԱՆ

ԱՌԵՎՏՐԻ ՈՒՂԻՆ

- Պրոֆեսոր, ասցեք ինձ։ Ի՞նչ անեմ։ Երբ գնում եմ հաճախորդի մոտ և խոսում եմ իմ ապրանքի մասին, վերջինս ընդհանրապես կարծում է, որ այն իրեն պետք չէ, - հարցնում է ուսանողը դասախոսից։

-Իսկ դա նրան իսկապես պե՞տք է, - հարցնում է դասախոսը։

-Այո, ես համոզված եմ դրանում: Շատ լավ ապրանք է, այն բոլորին է պետք:

- Ապացուցիր ինձ, որ ես դրա կարիքն ունեմ։

Եվ ուսանողը սկսեց խոսել իր ապրանքի մասին: Նա շատ երկար խոսեց։

- Այնուամենայնիվ, ես վստահ չեմ, որ ինձ պետք է այդ ապրանքը, - անտարբեր պատասխանեց դասխոսը։

Աշակերտը գնաց տուն և պատրաստվեց յոթ օր՝ իր ապրանքը ներկայացնելու համար։ Ի վերջո, նա եկավ դասախոսի մոտ և թույլտվություն խնդրեց, որպեսզի նորից ներկայացնի իր ապրանքը, սակայն այս անգամ ներկայացրեց շատ համառոտ։

- Այո, ինձ պետք է այդ ապրանքը, և ես այն կգնեմ քեզանից: Ահա, վերցրու փողը։ Բայց ո՞րն է ամենակարևոր բանը, որ սովորեցիր այդ մեկ շաբաթվա ընթացքում, - հարցրեց դասախոսը՝ ապրանքը գնելիս։

- Ես հասկացա, որ պետք է պատրաստվեմ, - պատախանեց ուսանողը։

- Դա առաջին դասն էր, որ քաղեցիր, իսկ երկրո՞րդը, - հարցրեց դասախոսը։

- Երկրորդը դասն այն է, որ պետք է համառոտ խոսեմ, - պատասխանեց ուսանողը։

- Իհարկե ճիշտ ես, որքան շատ պատրաստվես, այնքան համառոտ կկարողանաս ներկայացնել, - ամփոփեց երկխոսությունը դասախոսը։

ՀԱՆԳՍՏՈՒԹՅՈՒՆ ԳՏՆԵԼՈՒ ՄԱՍԻՆ

Մի անգամ մի մարդ, քաղաքի եռուզեռից հոգնած, որոշեց հոգեպես խաղաղվել: Այդ նպատակով նա որոշեց գտնել մի հանգիստ և խաղաղ տեղ, որտեղ կարող էր մեդիտացիայով զբաղվել և ոչինչ չէր կարող շեղել իր մտքերը, և գնաց անտառ։

Անտառում միայն մի պահ ամեն ինչ լուռ թվաց։ Մի քանի րոպե անց նա սկսեց լսել մորեխների ձայնը, թռչունների ծլվլոցը, ծառերի խշխշոցը և նմանատիպ այլ ձայներ։ Իրավիճակը մարդուն չգոհացրեց և նա որոշեց գտնել ավելի հանգիստ տեղ։

Մի քանի օր անց նա գտավ մի քարանձավ, սակայն սա էլ իրեն չգոհացրեց, քանի որ այնտեղ լսելի դարձան ջրի կաթոցները, որոնք կաթում էին քարանձավում։ Որքան լուռ էր քարանձավը, այնքան լսելի էին դառնում այդ կաթոցները, և մարդն ավելի նյարդայնացավ։

Հետո որոշեց գնալ իր տուն, որտեղ կառուցել էր սենյակ՝ հատուկ ձայնամեկուսացմամբ։ Վերջապես նա նստեց տան մեջտեղում, սակայն իր համար լսելի դարձավ նույնիսկ ձեռքի ժամացույցի սլաքների թկթկոցը։ Զայրացած նա հանեց ձեռքի ժամացույցը և,շպրտելով դեպի պատը, ջարդեց այն։

Ահա եկավ մի պահ, որ ուշադրությունը շեղող ոչինչ չմնաց։ Խորը շունչ քաշեց, սակայն այս անգամ սկսեց լսել կրծքավանդակում ուժեղ բաբախող իր սրտի զարկերը։

Բարոյախրատականը՝

Հոգու խաղաղությունը կախված չէ արտաքին հանգամանքներից։ Բոլոր խնդիրները և լուծումները գտնվում են մարդու ներսում: Երբ հասկանում եք դա, սկսում եք ինքնաբերաբար հոգևոր խաղաղություն ձեռք բերել:

ԱՆՍԱՆՁ ՁԻՆ

Մի ժամանակ ապրում էր մի թագավոր, որն ուներ գեղեցիկ, բայց վայրի ձի։ Ոչ ոք չէր կարողանում ձիուն սանձել: Թագավորը հայտարարեց, որ կպարգևատրի նրան, ով կսանձի իր ձիուն։ Շատ մարդիկ, պարգևատրման մասին լսելով, փորձեցին սանձել դրան: Մարդիկ կռիվ տվեցին ձիու հետ՝ իրենց ողջ ուժերը գործադրելով, բայց ոչ ոք այդքան ուժ չունեցավ, որ հաղթեր ձիուն։ Նույնիսկ նրանցից ամենաուժեղին ձին տապալեց գետնին: Հոգնած ու հիասթափված մարդիկ նահանջեցին։

Անցավ որոշ ժամանակ, և մի օր թագավորը տեսավ, որ ձին ենթարկվում է մեկ այլ մարդու հրամաններին։ Թագավորը զարմացավ և ուզեց իմանալ, թե ինչպես այդ մարդը հաջողության հասավ, որտեղ շատերը ձախողվեցին: Վերջինս պատասխանեց.

- Կռվելու փոխարեն ես թույլ տվեցի Ձեր ձիուն ազատ ցատկել այնքան, որքան ուզում է։ Ի վերջո, նա հոգնեց և սկսեց հնազանդվել։ Դրանից հետո դժվար չէր ձիու հետ ընկերանալն ու սանձելը։

Նույն բանը կատարվում է, երբ մենք փորձում ենք կառավարել մեր սեփական ուղեղը։ Երբ փորձում ենք պայքարել մեր մտքերի դեմ, մենք չենք կարողանում կառավարել դրանք։ Ուղեղը դառնում է կառավարելի, երբ թույլ ենք տալիս, որ մեր մտքերն ազատ թափառեն մեր ուղեղում և պարզապես դիտում ենք դրանց ընթացքը։ Արդյունքում դրանք չեն կարողանում կառավարել մեր ուղեղը։

ԴՈՒՔ ԱՌԱՆՁՆԱՀԱՏՈՒԿ ԵՔ

Մի անգամ թագավորը եկավ այգի և տեսավ թոշնող ու չորացող ծառեր, թփեր ու ծաղիկներ։ Թագավորը սկսեց հարցնել, թե ինչ է կատարվում այգում։

- Ես չորանում եմ, քանի որ չեմ կարողանում բարձրահասակ լինել սոճու պես, - ասաց կաղնու ծառը թագավորին։

- Ես չորանում եմ, քանի որ չեմ կարողանում որթատնկի պես խաղող տալ, - խոսեց սոճին։

- Ես չորանում եմ, քանի որ չեմ կարողանում վարդի պես ծաղկել, - արտահայտվեց որթատունկը։

Շուտով թագավորը գտավ մի բույսի, որը գեղեցիկ ձևով ծաղկում էր։

- Ես այնպիսին եմ, ինչպիսին կամ։ Երբ տնկեցիք ինձ, ուզում էիք ուրախանալ իմ տեսքով: Եթե կաղնու ծառ, խաղող կամ վարդ ուզենայիք տեսնել իմ փոխարեն, կտնկեիք նրանց։ Ուստի կարծում եմ, որ չեմ կարող լինել այն, ինչ չկամ։ Պարզապես փորձում եմ զարգացնել իմ լավագույն որակական հատկանիշները։

Բարոյախրատականը՝

Դուք ծնվում եք, որովհետև ձեր ծնվելու կարիքն առաջանում է, հակառակ դեպքում մեկ ուրիշը կծնվեր ձեր փոխարեն։ Ամեն մարդ առանձնահատուկ է և էական նշանակություն ունի ու ծնված է իր հատուկ առաքելությամբ։

ԴՐՈՆԱՆ ՈՒ ԱՐՋՈՒՆԱՆ

Դրոնա անունով նետաձգության վարպետը սովորեցնում էր իր աշակերտներին նետահարել: Նա թիրախը կախեց ծառից և աշակերտներից յուրաքանչյուրին հարցրեց, թե ինչ են նրանք տեսնում:

- Ես տեսնում եմ ծառ և թիրախ, - պատասխանեց առաջին աշակերտը։

- Ես տեսնում եմ ծառ, ծագող արև, երկնքի թռչուններ..., - ասաց երկրորդ աշակերտը։

Մյուս աշակերտները ևս նմանատիպ պատասխաններ տվեցին։ Հետո Դրոնան մոտեցավ իր լավագույն աշակերտ Արջունային։

- Իսկ դու ի՞նչ ես տեսնում, - հարցրեց նա վերջինիս։

- Ես ոչինչ չեմ տեսնում, բացի թիրախից, - պատասխանեց Արջունան։

- Միայն այսպիսի մարդը կարող է դառնալ հաջողակ նետաձիգ, - ասաց նետաձգության վարպետը՝ դիմելով մնացած աշակերտներին։